ITWL NeoX-2 Duch
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Wymiary | |
| Masa | |
| Własna |
13 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
65 - 140 km/h |
| Pułap |
4000 m |
| Pułap praktyczny |
100 - 1000 m |
| Promień działania |
35 km |
| Długotrwałość lotu |
180 min |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
ITWL NeoX-2 Duch – polski bezzałogowy aparat latający (UAV, z ang. Unmanned Aerial Vehicle) opracowany w Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych (ITWL). Aparat przeznaczony jest do prowadzenia rozpoznania obrazowego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Aparat powstał w Zakładzie Kompozytowych Konstrukcji Lotniczych Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych w Warszawie w ramach projektu o kryptonimie "Wizjer" , będącego częścią "Programu Modernizacji Technicznej Sił Zbrojnych RP". Ukończony prototyp przeszedł testy sprawdzające jego funkcjonowanie w warunkach polowych na poligonie Wojskowego Instytutu Technicznego Uzbrojenia, 21. Centralnym Poligonie Lotniczym w Nadarzycach oraz lotnisku w Sochaczewie. Testy prowadzone były od października do listopada 2021 roku. Zbudowany w układzie latającego skrzydła aparat przeznaczony jest dla wojsk lądowych na poziomie batalionu i/lub specjalnych. W konstrukcji samolotu wykorzystano kompozyty węglowo-epoksydowe. Maszyna napędzana jest pojedynczym silnikiem elektrycznym ze śmigłem pchającym. Jej podstawowym zadaniem jest prowadzenie obserwacji w zakresie światła widzialnego i promieniowania cieplnego. Umożliwia to umieszczona w przedniej części pod kadłubem stabilizowana elektromechanicznie dwusensorowa głowica elektrooptyczna. Kamera światła widzialnego o rozdzielczości 1920 x 1080 pikseli wyposażona jest w zoom o trzydziestokrotnym powiększeniu. Kamera termowizyjna ma rozdzielczość 640 x 480 pikseli. Głowica aparatu jest oryginalnym projektem ITWL. Obraz może być transmitowany do naziemnej stacji kontroli lub zapisany na pokładzie aparatu, równolegle z obu kamer. Samolot wyposażony jest w cyfrowy system szyfrowania danych AES-128. Dodatkowym wyposażeniem jest system automatycznego śledzenia wykrytych obiektów. Aparat startuje z wyrzutni startowej, ląduje przy użyciu spadochronu. Przed przyziemieniem otwierana jest poduszka powietrzna, amortyzująca lądowanie. Aparat służy do prowadzenia obserwacji, rozpoznania, identyfikacji wykrytych obiektów, stałych i będących w ruchu. Określając współrzędne celów, może współpracować z systemami artyleryjskimi, naprowadzając je na wykryte cele. Całość systemu w wersji plecakowej, wraz z urządzeniem kontrolno-sterującym waży około 50 kg i jest obsługiwana przez dwuosobową załogę. Czas przygotowania do lotu wynosi 15 minut[1][2][3].
NeoX-2 nawiązuje do wcześniejszej konstrukcji ITWL, aparatu ITWL NeoX. Nowy projekt powstał jako oryginalna konstrukcja, w której dzięki dopracowanej i polepszonej aerodynamice płatowca, udało się zwiększyć długotrwałość lotu oraz zmniejszyć sygnaturę akustyczną[1][2][3].
29 rudnia 2021 roku, w siedzibie Ministerstwa Obrony Narodowej (MON), minister Mariusz Błaszczak, zatwierdził umowę pomiędzy reprezentującym MON inspektoratem Uzbrojenia a konsorcjum reprezentującym Polską Grupę Zbrojeniową, Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 2 oraz Wojskowe Zakłady Lotnicze Nr 1. W ramach umowy, MON zakupił 25 systemów bezzałogowych statków powietrznych klasy mini NeoX-2. W skład pojedynczego systemu wchodzą cztery aparaty latające wraz z głowicami, pojedyncza naziemna stacja kontroli, pojedynczy naziemny terminal danych oraz przenośny terminal video. Harmonogram dostaw przewiduje ich realizacje w latach 2024 - 2027. Obok części efektorowej, umowa przewiduje dostarczenie dokumentacji technicznej, pakiet logistyczny oraz szklenie personelu obsługującego systemy NeoX-2. W ramach opcji, umowa przewiduje również pozyskanie systemu komputerowego do teoretycznego szkolenia personelu oraz systemu zarządzania szkoleniem. Opracowany w ITWL ma być produkowany przez konsorcjum spółek, których liderem jest Polska Grupa Zbrojeniowa, na podstawie umowy licencyjnej, pozyskanej od ITWL[1][2][3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Marcin Strembski, Michał Gajzler, Zamówienie na Wizjery, „Lotnictwo”, nr 1 (2022), s. 6, ISSN 1732-5323
- ↑ a b c Stanisław Kutnik, Setka bezzałogowych Wizjerów dla Wojska Polskiego, „Lotnictwo Aviation International”, nr 2 (2022), s. 7, ISSN 2450-1298
- ↑ a b c Nowości wojskowych programów bezzałogowych, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 1 (2022), s. 4, ISSN 1230-1655