Ignacy Sadowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Witold Sadowski
„Mefisto”, „S. Orwid”, „Wardawa”, „Witold”, „Władysław”, „Zenon”
ilustracja
pułkownik piechoty pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

11 października 1877
Górki

Data i miejsce śmierci

15 maja 1945
Góry

Przebieg służby
Lata służby

1898–1899 i 1914–1928

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

27 Pułk Piechoty
18 Pułk Piechoty
63 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Ignacy Witold Sadowski h. Lubicz, ps. „Mefisto”, „S. Orwid”, „Wardawa”, „Witold”, „Władysław”, „Zenon” (ur. 11 października 1877 w majątku Górki, zm. 15 maja 1945 w Górach) – polski inżynier, członek Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej, pułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ignacy Witold Sadowski urodził się 11 października 1877 roku w majątku Górki, w powiecie brzeskim, w rodzinie Władysława i Jadwigi z Szuksztów[1]. Ukończył szkołę średnią w Libawie, złożył I egzamin państwowy i uzyskał absolutorium na wydziale chemicznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1900–1914 działacz PPS, w latach 1904–1905 w Organizacji Wojskowej „Nieprzejednani”, w 1905 roku w Organizacji Spiskowo-Bojowej. Skazany na 15 lat katorgi i dożywotnie osiedlenie na Syberii. Po ucieczce w 1912 roku działał w Związku Strzeleckim[2].

Od sierpnia 1914 żołnierz 1 pułku piechoty I Brygady Legionów. 29 września 1914 roku został mianowany podporucznikiem[3]. W grudniu 1914 roku został ranny w bitwie pod Łowczówkiem[4]. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5]. 23 września 1920 roku został odkomenderowany z 36 pułku piechoty Legii Akademickiej do Centralnej Szkoły Podoficerów w Biedrusku na stanowisko dowódcy[6]. 27 września 1920 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Wielkopolską Szkołę Podoficerów Piechoty Nr 2, a w listopadzie 1920 roku przeniesiona do Grudziądza, gdzie w lutym 1922 roku otrzymała nazwę Centralna Szkoła Podoficerów Piechoty Nr 2. W następnym roku kierowana przez niego szkoła została ponownie przemianowana na Centralną Szkołę Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 2. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 202. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów[7]. Z dniem 15 sierpnia 1923 roku został mianowany szefem Wydziału Piechoty w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 1 grudnia 1923 roku został przeniesiony do 27 pułku piechoty w Częstochowie na stanowisko dowódcy pułku[9]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. 12 grudnia 1925 roku został przeniesiony do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko dowódcy pułku. 21 sierpnia 1926 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy pułku[11]. Z dniem 31 marca 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W tym samym roku mieszkał w Warszawie[13].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[14].

Od 28 lipca 1917 roku był mężem Hanny Łukowskiej[2].

Zmarł 15 maja 1945 roku w Górach. Został pochowany na cmentarzu w Promnej[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b iPSB ↓.
  2. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 269. [dostęp 2021-09-26].
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 12.
  4. ↑ Wykaz Legionistów ↓.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 597.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920 roku, s. 1040.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 25.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 58 z 6 września 1923 roku, s. 543.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 6 grudnia 1923 roku, s. 698.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 21 sierpnia 1926 roku, s. 269.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 21.
  13. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 842.
  15. ↑ M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ Zasłużeni dla niepodległości RP otrzymali odznaczenia. prezydent.pl, 2019-07-12. [dostęp 2019-09-04].
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 887 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”.
  18. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu wyszkolenia wojskowego”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Sadowski&oldid=72122418”