Iwan Duszkin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Iwan Duszkin
Иван Иванович Душкин
generał major lotnictwa generał major lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1905
Pletieniowka, gubernia kałuska

Data i miejsce śmierci

10 czerwca 1976
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1927–1956

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

hiszpańska wojna domowa,
bitwa nad Chałchin-Goł,
agresja ZSRR na Polskę,
wojna zimowa,
front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia - baretka do 1961 roku)

Iwan Iwanowicz Duszkin (ros. Иван Иванович Душкин, ur. 10 lutego?/23 lutego 1905 we wsi Pletieniowka w obwodzie kałuskim, zm. 10 czerwca 1976 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, generał major lotnictwa, Bohater Związku Radzieckiego (1938).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu siedmioletniej szkoły pracował w gospodarstwie rolnym, od 1927 służył w Armii Czerwonej, skończył szkołę wojskową w Kałudze, a w 1930 kursy przy Moskiewskiej Szkole Piechoty. Od 1932 był żołnierzem Sił Wojskowo-Powietrznych, w 1934 ukończył kursy szturmanów (nawigatorów) szkoły lotników morskich w Jejsku, brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii jako szturman i szef sztabu eskadry, wykonując ponad sto lotów bojowych i strącając w składzie załogi 1 samolot wroga. Po powrocie do ZSRR kontynuował służbę wojskową, latem 1939 uczestniczył w bitwie nad Chałchin-Goł w składzie grupy doświadczalnych pilotów-instruktorów, we wrześniu 1939 w agresji ZSRR na Polskę, a 1939-1940 w wojnie z Finlandią. 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała majora lotnictwa. Był lotnikiem-instruktorem Wydziału Lotnictwa Bombowego Inspekcji Lotniczej Sił Wojskowo-Powietrznych Armii Czerwonej, w 1942 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną, brał udział w wojnie z Niemcami, w latach 1943-1945 był szefem wojskowej lotniczej szkoły lotników bombowych w Taszkencie. Po wojnie został szefem przygotowania bojowego dywizji lotniczej, w 1955 skończył kursy doskonalenia dowódców i szefów sztabów jednostek lotnictwa, w 1956 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]