Jarosław Garliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jarosław Garliński
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

2 grudnia 1889
Jekaterynosław

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Jarosław Garliński (ur. 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, adwokat i notariusz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 grudnia 1889 w Jekaterynosławiu, ówczesnej stolicy guberni jekaterynosławskiej, w rodzinie Józefa i Ludmiły z Choroszewskich[1]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Kijowskiego[1]. W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie[1]. W 1920 pełnił służbę na stanowisku oficera śledczego sądu polowego 13 Dywizji Piechoty, a w następnym roku w X Brygadzie Jazdy[1]. Później został przeniesiony do 5 pułku ułanów w Ostrołęce[2][3][4]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 168. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[2]. Od 1 kwietnia 1924 do 1 grudnia 1924 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego na stanowisku referenta Referatu Organizacyjnego Wydziału I[5]. 30 września 1924 ogłoszono jego przydział do macierzystego oddziału w Ostrołęce, lecz „do pułku nie odszedł, gdyż otrzymał pięciomiesięczny urlop bez poborów”[6][5]. Z dniem 15 listopada 1925 został przeniesiony w stan nieczynny na przeciąg 24 miesięcy[7]. W 1927 został wpisany na listę adwokatów w Okręgu Izby Adwokackiej w Poznaniu z miejscem zamieszkania w Ostrowie Wielkopolskim[8]. 16 listopada 1927 został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem do 16 pułku ułanów w Bydgoszczy[9]. Z dniem 30 kwietnia 1928 został przeniesiony do rezerwy[10].

W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Poznań Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[11]. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12].

Po zakończeniu służby wojskowej rozpoczął pracę notariusza w Ostrowie Wielkopolskim[13][14][15]. Obowiązki zawodowe łączył z funkcją prezesa Okręgu Południowo-Poznańskiego Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej z siedzibą w Ostrowie Wlkp.[16] Był współtwórcą formacji Krakusów – Przysposobienia Wojskowego Konnego[17]. Zorganizowany przez niego oddział ochotniczy został nazwany przez prezesa organizacji Mariana Zyndram-Kościałkowskiego „Pierwszym Pułkiem Jazdy Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych Rzeczypospolitej Polskiej”[17].

W 1931 przeniósł się do Poznania, zamieszkał przy ul. 27 Grudnia m. 11 i prowadził praktykę adwokacką przy tamtejszym Sądzie Okręgowym, a równocześnie wykonywał obowiązki notariusza[18][19][20]. Z dniem 1 października 1933 rozwiązał spółkę z adwokatem Bogusławem Seydlitzem i prowadził kancelarię oddzielnie[21].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[22].

Był żonaty z Wandą z Szymańskich, z którą miał syna Józefa (1913–2005), pisarza, historyka i działacza emigracyjnego.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[24].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 126.
  2. ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 162.
  3. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 609.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 551.
  5. ↑ a b Rtm. Garliński Jarosław – opinja. [w:] Oddział II, sygn. I.303.4.343, s. 285–290 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-03-19].
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 101 z 30 września 1924 roku, s. 558.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 118 z 6 listopada 1925, s. 636.
  8. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 17, s. 359, 1927-09-01. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 329.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 202.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 117, 979.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
  13. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1929 ↓, s. 135.
  14. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1930 ↓, s. 181.
  15. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1931 ↓, s. 125.
  16. ↑ Federacja 1928 ↓, s. 80.
  17. ↑ a b Wojciechowski 1996 ↓, s. 47.
  18. ↑ Kirkiczenko i Kraczkiewicz 1932 ↓, s. 240.
  19. ↑ Zmiany w adwokaturze. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 15, s. 272, 1932-08-16. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  20. ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 209.
  21. ↑ Ogłoszenie. „Kurjer Poznański”. 453 wyd. poranne, s. 9, 1933-10-03. Poznań. .
  22. ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2024-05-05].
  25. ↑ Monitor Polski nr 126, poz. 210. 1928-06-02. [dostęp 2023-03-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jarosław_Garliński&oldid=73780704”