Kamienica Siebeneicherowska w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Siebeneicherowska
Symbol zabytku nr rej. A-565 z dnia 10.05.1976
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Grodzka 7

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica Siebeneicherowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Siebeneicherowska”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Siebeneicherowska”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Siebeneicherowska”
Ziemia50°03′35,66″N 19°56′15,11″E/50,059906 19,937531

Kamienica Siebeneicherowska – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Grodzkiej na krakowskim Starym Mieście.

Historia kamienicy[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona w XIV wieku jako parterowa i jednotraktowa. Z tego okresu zachował się belkowany strop. W I połowie XV wieku została nadbudowana o pierwsze piętro i rozbudowana o tylny trakt. W II połowie XV wieku nadbudowano drugie piętro. W połowie XVI wieku Mateusz Siebeneicher założył w budynku oficynę drukarską. Jego syn Jakub rozwinął działalność, otwierając w 1593 także księgarnię. Po śmierci Jakuba w 1604, zakładem, zarządzała przez sześć lat wdowa po nim Anna Siebeneicherowa, a następnie przeszedł on na własność Stanisława Germańskiego[1]. W II połowie XVII wieku kamienica została nadbudowana o trzecie piętro i gruntownie przebudowana. W I połowie XIX wieku z polecenia Władysława Mączyńskiego wnętrza budynku otrzymały wystrój klasycystyczny. Z tego czasu pochodzą malowidła ścienne na I piętrze, przedstawiające m.in. port morski i port skalisty z wodospadem, oglądane przez loggię kolumnową. Kamienica ucierpiała podczas wielkiego pożaru Krakowa w 1850, całkowicie spłonęło ostatnie piętro. Odbudowę zakończono w 1876. W latach 80. XX wieku kamienica przeszła generalny remont[2][3][4].

10 maja 1976 kamienica wraz z oficyną zachodnią i podworcem została wpisana do rejestru zabytków[5]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]