Karp Swiridow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karp Swiridow
Карп Свиридов
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

24 maja 1896
Cziganak, gubernia saratowska

Data i miejsce śmierci

4 lutego 1967
Kijów

Przebieg służby
Lata służby

1915–1917, 1918–1956

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

2 Gwardyjski Korpus Zmechanizowany

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za zdobycie Budapesztu” Medal „Za zdobycie Wiednia” Medal „Za wyzwolenie Pragi”

Karp Wasiljewicz Swiridow (ros. Карп Васильевич Свиридов, ur. 12 maja?/24 maja 1896 we wsi Cziganak obecnie w rejonie rtiszczewskim w obwodzie saratowskim, zm. 4 lutego 1967 w Kijowie) – radziecki generał porucznik wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 1915 został powołany do rosyjskiej armii, walczył w I wojnie światowej na Froncie Południowo-Zachodnim jako młodszy podoficer, podczas rewolucji październikowej został wybrany dowódcą kompanii. W składzie Czerwonej Gwardii brał udział w walkach z Niemcami pod Pskowem, w sierpniu 1918 wstąpił do Armii Czerwonej i walczył na Froncie Południowo-Zachodnim. W listopadzie 1918 został wzięty do niewoli przez żołnierzy białej armii Denikina, skąd w lutym 1919 zbiegł[1]. W marcu 1919 został dowódcą drużyny 8 pułku piechoty 2 Brygady Czerwonych Dowódców w Samarze, w lutym 1920 pomocnikiem dowódcy plutonu uralskiego samodzielnego batalionu piechoty na Froncie Wschodnim, a w marcu 1920 czerwonoarmistą plutonu rejonowego trybunału wojennego w Uralsku. Następnie do 1923 uczył się w 1 Zjednoczonej Szkole Wojskowej im. WCIK w Moskwie. Kilkakrotnie ochraniał gabinet i kwaterę Lenina na Kremlu. Od listopada 1923 służył w 94 pułku piechoty 32 Dywizji Piechoty Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego w Saratowie jako pomocnik dowódcy i dowódca plutonu, pomocnik dowódcy i dowódca kompanii oraz naczelnik szkoły pułkowej. Był również deputowanym Miejskiej Rady Deputowanych Robotniczych, Chłopskich i Żołnierskich w Saratowie.

W marcu 1931 został szefem sztabu 101 pułku piechoty 34 Dywizji Piechoty, w lutym 1932 szefem sekcji operacyjnej sztabu 82 Dywizji Piechoty, a w maju 1933 dowódcą 182 pułku piechoty 61 Dywizji Piechoty kolejno w Syzraniu, Permie, Kujbyszewie i Uljanowsku. Od grudnia 1937 pracował na kierowniczych stanowiskach w sztabie Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego, w styczniu 1939 został pomocnikiem dowódcy 86 Dywizji Piechoty w tym okręgu, w maju 1941 ukończył kursy doskonalenia wyższej kadry dowódczej przy Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. Od lipca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako dowódca 18 Dywizji Piechoty na Froncie Zachodnim, podczas walk w rejonie Smoleńska dywizja ta popadła w okrążenie, po wyjściu z którego w sierpniu została rozformowana. We wrześniu 1941 objął dowództwo 363 Dywizji Piechoty w Uralskim Okręgu Wojskowym, która od października walczyła w składzie 30 Armii Frontu Kalinińskiego i Zachodniego, w 1942 brał udział w operacji klińsko-sołniecznogorskiej i rżewsko-wiaziemskiej. W październiku 1942 objął dowództwo 2 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego (sformowanego w Nadwołżańskim Okręgu Wojskowym), którym dowodził do końca wojny, walcząc na Froncie Stalingradzkim, Południowym, 4, 3 i 2 Ukraińskim. Brał udział w bitwie pod Stalingradem, operacji rostowskiej, donbaskiej, melitopolskiej, bieriezniegowato-mnigiriowskiej i odeskiej. 1 października 1942 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych, a 7 czerwca 1943 generała porucznika wojsk pancernych. Od 1 listopada 1944 brał udział w operacji budapesztańskiej, gromiąc siły wroga między Cisą a Dunajem oraz w rejonie Ostrzyhomia oraz uczestnicząc w zdobywaniu Budapesztu 13 lutego 1945. Następnie wziął udział w operacji wiedeńskiej, w tym w zdobyciu Wiednia 13 kwietnia 1945, potem w operacji bratysławsko-brneńskiej (w Czechosłowacji).

Wziął udział w moskiewskiej Paradzie Zwycięstwa na placu Czerwonym 24 czerwca 1945. Po wojnie kontynuował służbę w armii, od listopada 1945 do maja 1946 dowodził 2 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną w Południowej Grupie Wojsk, w 1947 ukończył wyższe kursy akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa. W marcu 1947 został pomocnikiem dowódcy 2 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, od kwietnia do lipca 1949 był zastępcą dowódcy 5 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej Białoruskiego Okręgu Wojskowego, od lipca 1949 do stycznia 1951 dowodził 13 Korpusem Piechoty Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego, a od stycznia 1951 do października 1952 1 Gwardyjskim Korpusem Piechoty. Od stycznia 1953 do listopada 1953 był pomocnikiem dowódcy 6 Gwardyjskiej Armii Zmechanizowanej, a od listopada 1954 do grudnia 1956 szefem wydziału przysposobienia bojowego tej armii, następnie został zwolniony ze służby ze względu na stan zdrowia. Mieszkał w Kijowie, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Bajkowa.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]