Komenda Rejonu Uzupełnień Końskie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Komenda Rejonu Uzupełnień Końskie
Powiatowa Komenda Uzupełnień
Końskie
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1939

Tradycje
Rodowód

PKU 26 pp Radomsko
PKU Końskie[1]

Komendanci
Pierwszy

mjr Jan Kiersnowski

Ostatni

mjr Władysław Nawrocki

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Dyslokacja

Końskie

Podległość

DOGen. „Kielce”
DOK IV

Skład

PKU typ I

Rozmieszczenie komend rejonów uzupełnień na terenie OK IV

Komenda Rejonu Uzupełnień Końskie (KRU Końskie) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[2].

Historia komendy[edytuj | edytuj kod]

We wrześniu 1919 roku na terytorium Okręgu Generalnego „Kielce” została utworzona Powiatowa Komenda Uzupełnień 26 pułku piechoty z siedzibą w Radomsku. Okręg poborowy obejmował powiaty: konecki, radomszczański i włoszczowski, które dotychczas należały do PKU Piotrków VI[3]. 11 września 1919 roku na stanowisko zastępcy komendanta PKU 26 pp przydzielony został ppor. Stefan Wojno z PKU Łódź[4].

W czerwcu 1921 roku PKU 26 pp była nadal podporządkowana Dowództwu Okręgu Generalnego „Kielce” i obejmowała swoją właściwością powiaty: konecki, radomszczański i włoszczowski[5].

15 listopada 1921 roku, po wprowadzeniu podziału kraju na dziesięć okręgów korpusów oraz wprowadzeniu pokojowej organizacji służby poborowej, dotychczasowa PKU 26 pp została przemianowana na Powiatową Komendę Uzupełnień Końskie i podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a jej siedziba przeniesiona z Radomska do Końskich. Komenda obejmowała swoją właściwością powiaty: konecki i opoczyński, który do tego czasu należał do okręgu poborowego PKU 2 pp Leg. w Piotrkowie. Równocześnie powiat radomszczański został podporządkowany PKU Piotrków, a powiat włoszczowski – PKU Częstochowa[6][7].

18 listopada 1924 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 maja 1924 roku o powszechnym obowiązku służby wojskowej[8], a 15 kwietnia 1925 roku rozporządzenie wykonawcze ministra spraw wojskowych do tejże ustawy, wydane 21 marca tego roku wspólnie z ministrami: spraw wewnętrznych, zagranicznych, sprawiedliwości, skarbu, kolei, wyznań religijnych i oświecenia publicznego, rolnictwa i dóbr państwowych oraz przemysłu i handlu[9]. Wydanie obu aktów prawnych wiązało się z przejęciem przez władze cywilne (administracji I instancji) większości zadań związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem poboru[10][11]. Przekazanie większości zadań władzom cywilnym umożliwiło organom służby poborowej zajęcie się wyłącznie racjonalnym rozdziałem rekruta oraz ewidencją i administracją rezerw. Do tych zadań dostosowana została organizacja wewnętrzna powiatowych komend uzupełnień i ich składy osobowe. Poszczególne komendy różniły się między sobą składem osobowym w zależności od wielkości administrowanego terenu[12].

Zadania i nowa organizacja PKU określone zostały w wydanej 27 maja 1925 roku instrukcji organizacyjnej służby poborowej na stopie pokojowej[10]. W skład PKU Końskie wchodziły dwa referaty: I) referat administracji rezerw i II) referat poborowy[10]. Nowa organizacja i obsada służby poborowej na stopie pokojowej według stanów osobowych L. O. I. Szt. Gen. 3477/Org. 25 została ogłoszona 4 lutego 1926 roku. Z tą chwilą zniesione zostały stanowiska oficerów ewidencyjnych[13][14][15].

12 marca 1926 roku została ogłoszona obsada personalna Przysposobienia Wojskowego, zatwierdzona rozkazem Dep. I L. 6000/26 przez pełniącego obowiązki szefa Sztabu Generalnego gen. dyw. Edmunda Kesslera, w imieniu ministra spraw wojskowych. Zgodnie z nową organizacją pokojową Przysposobienia Wojskowego zostały zlikwidowane stanowiska oficerów instrukcyjnych przy PKU, a w ich miejsce utworzone rozkazem Oddz. I Szt. Gen. L. 7600/Org. 25 stanowiska oficerów przysposobienia wojskowego w pułkach piechoty[16].

Od 1926 roku, obok ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność PKU Końskie normowała „Tymczasowa instrukcja służbowa dla PKU”, wprowadzona do użytku rozkazem MSWojsk. Dep. Piech. L. 100/26 Pob.[17]

W marcu 1930 roku PKU Końskie była nadal podporządkowana Dowództwu Okręgu Korpusu Nr IV w i administrowała powiatami: koneckim i opoczyńskim[18]. W grudniu tego roku komenda posiadała skład osobowy typ I[19].

31 lipca 1931 roku gen. dyw. Kazimierz Fabrycy, w zastępstwie ministra spraw wojskowych, rozkazem B. Og. Org. 4031 Org. wprowadził zmiany w organizacji służby poborowej na stopie pokojowej. Zmiany te polegały między innymi na zamianie stanowisk oficerów administracji w PKU na stanowiska oficerów broni (piechoty) oraz zmniejszeniu składu osobowego PKU typ I–IV o jednego oficera i zwiększeniu o jednego urzędnika II kategorii. Liczba szeregowych zawodowych i niezawodowych oraz urzędników III kategorii i niższych funkcjonariuszy pozostała bez zmian[20].

11 listopada 1931 roku ogłoszono nadanie Krzyża Niepodległości chor. Stefanowi Jakubowskiemu z PKU Końskie[21][22].

1 lipca 1938 roku weszła w życie nowa organizacja służby uzupełnień, zgodnie z którą dotychczasowa PKU Końskie została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Końskie przy czym nazwa ta zaczęła obowiązywać 1 września 1938 roku[23], z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[24]. Obok wspomnianej ustawy i rozporządzeń wykonawczych do niej, działalność KRU Końskie normowały przepisy służbowe MSWojsk. D.D.O. L. 500/Org. Tjn. Organizacja służby uzupełnień na stopie pokojowej z 13 czerwca 1938 roku. Zgodnie z tymi przepisami komenda rejonu uzupełnień była organem wykonawczym służby uzupełnień[25].

Komendant rejonu uzupełnień w sprawach dotyczących uzupełnień Sił Zbrojnych i administracji rezerw podlegał bezpośrednio dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV, który był okręgowym organem kierowniczym służby uzupełnień. Rejon uzupełnień nie uległ zmianie i nadal obejmował powiaty: konecki i opoczyński[2].

Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

Poniżej przedstawiono wykaz oficerów zajmujących stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień i komendanta rejonu uzupełnień oraz wykaz osób funkcyjnych (oficerów i urzędników wojskowych) pełniących służbę w PKU i KRU Końskie, z uwzględnieniem najważniejszych zmian organizacyjnych przeprowadzonych w 1926 i 1938 roku.

Komendanci
Stopień, imię i nazwisko Okres pełnienia funkcji Kolejne stanowisko (dalsze losy)
mjr piech. Jan Kiersnowski[a] do 12 IX 1919[32][b]
ppłk Stanisław Nowakowski[c] 12 IX 1919[42][43][d] – X 1921
mjr piech. Stanisław Bandrowski[e] 1921 – II 1927 stan spoczynku z dniem 30 IV 1927[50]
ppłk piech. Mikołaj Pełczyński II 1927[51] – 31 XII 1928 stan spoczynku
mjr piech. Józef I Stopa[f] III 1930[59] – 31 VII 1934 stan spoczynku[60]
mjr piech. Władysław III Nawrocki VI 1934[61] – IX 1939[62] †18 VIII 1942 w niemieckiej niewoli
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1921–1925[63][64]
I referent urzędnik wojsk. XI rangi Andrzej Szal 1923
por. kanc. Marian Markowski 1924 – II 1926 kierownik I referatu
II referent por. kanc. Marian I Kwiatkowski II 1925 – II 1926 kierownik II referatu
oficer instrukcyjny por. piech. Władysław Madejski do I 1924 25 pp[65]
kpt. piech. Tadeusz Jan Riedl[g] II[67] – VII 1925[68] 25 pp
kpt. piech. Aleksander Rothkähl VII 1925[68] – III 1926[69] 25 pp
oficer ewidencyjny na powiat konecki por. piech. Józef Kreis V 1923[70] – I 1924 51 pp[71]
urzędnik wojsk. X rangi Samuel Weltscher III[72] – X 1924 II referent PKU Przemyśl[73]
por. piech. Julian Fabicki I 1925[74] – II 1926 referent
oficer ewidencyjny na powiat opoczyński urzędnik wojsk. X rangi / por. kanc. Marian I Kwiatkowski do II 1925[75] II referent
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych PKU w latach 1926–1938[76][77][78][79]
kierownik I referatu administracji rezerw

i zastępca komendanta

por. / kpt. kanc. Marian Markowski II 1926 – IX 1930[80] kierownik I referatu PKU Wieluń
kpt. piech. Stanisław Trojanowski IX 1930[81] – VI 1938 kierownik I referatu KRU
kierownik II referatu poborowego por. kanc. Marian I Kwiatkowski[h] od II 1926
por. piech. Grzegorz Lucjan Skirgajłło[i] IX 1930[84] – †2 IV 1936[85]
referent por. piech. Julian Fabicki II 1926 – IX 1930[86] kierownik II referatu PKU Gdynia
Obsada pozostałych stanowisk funkcyjnych KRU w latach 1938–1939[62][j]
kierownik I referatu ewidencji kpt. adm. (piech.) Stanisław Trojanowski[k] 1938 – 1939 w niewoli niemieckiej, w Oflagu VII A Murnau[49]
kierownik II referatu uzupełnień kpt. adm. (piech.) Aleksander Szymasiuk[l] był w III 1939

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jan Kiersnowski (ros. Керсновский Иван Антонович) ur. 24 marca 1872 w Giedrojciach, w rodzinie Antoniego (1843–1905), sędziego granicznego powiatu wileńskiego i Marii z Iszorów[26][27]. Był bratem Marii, żony Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego i Witolda (1875–1951), pułkownika lekarza Wojska Polskiego[26]. 27 marca 1889 został wcielony do 105 Orenburskiego Pułku Piechoty i skierowany do Wileńskiej Szkoły Junkrów Piechoty[28]. W 1893, po ukończeniu szkoły, wrócił do macierzystego pułku[28]. W jego szeregach walczył podczas I wojny światowej[28]. 20 września 1909 został mianowany sztabskapitanem ze starszeństwem z 12 listopada 1908[28]. W 1911 został odznaczony Orderem Świętego Stanisława 3. stopnia[28]. 25 października 1914 dostał się do niemieckiej niewoli[28]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie miasta Dźwińsk[29]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego podpułkownika[30]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”[31]. Był odznaczony Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych[27]. 30 października 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[27]. Jan Kiersnowski był żonaty z Matyldą z Bębnowskich (1882–1952).
  2. ↑ wg autora mjr Jan Kiersnowski pełnił służbę na stanowisku komendanta PKU 26 pp od września do listopada 1919 roku[33].
  3. ↑ Tyt. płk piech. Stanisław Nowakowski (ros. Станислав Юлианович Новаковский) ur. 5 kwietnia[34] (według kalendarza juliańskiego urodził się 24 marca[35]) 1871 w rodzinie Juliana. Pochodził ze szlachty zamieszkałej w ówczesnej guberni kowieńskiej[35]. Był wyznania rzymskokatolickiego, żonaty, bezdzietny (stan na dzień 3 stycznia 1914)[35]. Ukończył pięć klas gimnazjum w Kownie i Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty[35]. Od 11 maja 1905 do co najmniej 3 stycznia 1914 dowodził 12. kompanią 109 Wołżskiego Pułku Piechoty w Kownie[35]. W 1913 został odznaczony Orderem Świętej Anny 3 stopnia[35]. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował kolejno na stopnie: podporucznika 30 lipca 1893, porucznika 15 kwietnia 1898 ze starszeństwem z 30 lipca 1897, sztabskapitana 15 kwietnia 1902 ze starszeństwem z 30 lipca 1901 i kapitana 3 listopada 1905 ze starszeństwem z 30 lipca 1905[35]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 109 pp. Został odznaczony Orderem Świętej Anny 2 stopnia (23 lipca 1916) i Orderem Świętego Stanisława 2 stopnia z mieczami (27 października 1914)[36]. 12 września 1919 został przeniesiony ze stanowiska komendanta PKU 24 pp w Opatowie na stanowisko komendanta PKU 26 pp w Radomsku. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[37]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 26 Pułku Piechoty[34]. Mieszkał w Bydgoszczy[38][39]. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego pułkownika[40]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII”[41].
  4. ↑ wg autora ppłk Stanisław Nowakowski pełnił służbę na stanowisku komendanta PKU 26 pp od grudnia 1919 roku[33].
  5. ↑ Mjr piech. Stanisław Bandrowski ur. 17 (4) maja 1880 w Kamieńcu Podolskim, ówczesnym mieście powiatowym guberni podolskiej, w rodzinie Mariana[44]. 1 czerwca 1921, w stopniu majora, pełnił służbę w OKTW Siedlce, a jego oddziałem macierzystym był 35 Pułk Piechoty[45]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 159. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 35 pp[46]. Później został przeniesiony do 18 Pułku Piechoty w Skierniewicach z pozostawieniem na stanowisku komendanta PKU Końskie[47]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łomża. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[48]. Mieszkał w Ostrowi Mazowieckiej[49]. 14 września 1943 przybył do KL Auschwitz, gdzie zmarł 18 grudnia tego roku[49].
  6. ↑ Mjr piech. Józef I Stopa ur. 3 lipca 1888 w Krzeszowicach. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił służbę w 2 Pułku Strzelców Podhalańskich. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[52]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 18 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 72 Pułk Piechoty[53]. Z dniem 5 października 1924 został przeniesiony z 72 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza[54]. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[55]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z KOP do 70 Pułku Piechoty w Pleszewie na stanowisko dowódcy II baonu[56]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko dowódcy III baonu[57]. W marcu 1929 został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilno Miasto na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika I referatu[58]. W marcu 1930 został przeniesiony do PKU Końskie na stanowisko komendanta. W czasie kampanii wrześniowej przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany. W 1941 został przekazany niemieckim władzom wojskowym i osadzony w Oflagu VI E Dorsten[49]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Złotym Krzyżem Zasługi „za całokształt zasług w służbie wojskowej” (1938).
  7. ↑ Mjr piech. Tadeusz Jan Riedl urodził się 20 lipca 1895 we Lwowie, w rodzinie Augustyna i Marii z Markiewiczów. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości (15 kwietnia 1932[66]) i Krzyżem Walecznych (czterokrotnie). Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1939 był komendantem 42 Obwodu PW w Białymstoku. W czasie kampanii wrześniowej dowodził I batalionem 42 pp. Na przełomie 1941 i 1942 roku był szefem sztabu 21 pp.
  8. ↑ Marian I Kwiatkowski (ur. 29 lipca 1885)[82].
  9. ↑ W marcu 1932 roku sprostowano imiona i datę urodzenia z „Lucjan Grzegorz ur. 31 stycznia 1891 roku” na „Grzegorz Lucjan ur. 11 lutego 1891 roku”[83].
  10. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939 roku, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939 roku[87].
  11. ↑ Stanisław Trojanowski vel Tryjanowski ur. 13 listopada 1890 w Sączkowie, w rodzinie Franciszka i Eufrozyny z domu Pauch. W styczniu 1934 ogłoszono sprostowanie nazwiska z „Tryjanowski” na „Trojanowski”[88]. Wziął czynny udział w powstaniu wielkopolskim z bronią w ręku od 27 grudnia 1918 do 20 lutego 1919. Mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 w korpusie oficerów piechoty. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości (20 lipca 1932[89]), Srebrnym Krzyżem Zasługi[90][91] i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (6 grudnia 1957). Wniosek o nadanie Krzyża Niepodległości został ponownie rozpatrzony na posiedzeniu Komitetu KiMN w dniu 25 czerwca 1938. Krzyża Niepodległości nie przyznano[92]. 15 października 1962 został pochowany na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu.
  12. ↑ Aleksander Szymasiuk (ros. Шимасюк-Хвесюк Александр Яковлевич) ur. 23 (10) lipca 1894 w m. Rożka (Rożki?), w rodzinie chłopskiej, zamieszkałej w guberni grodzieńskiej[93][94]. Był wyznania rzymsko-katolickiego[93]. 7 sierpnia 1916, po ukończeniu 1 Oranienbaumskiej Szkoły Praporszczyków, został mianowany chorążym i wcielony do 62 pułku zapasowego[93]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej[95]. W czerwcu 1935 pełnił służbę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[96]. Był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[97].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 36.
  2. ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
  3. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 51–53.
  4. ↑ Dz.Rozk. MSWojsk. Nr 91 z 1919 roku, poz. 3387
  5. ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 69 z 23 czerwca 1921 roku, zał. nr 2 do pkt 11.
  6. ↑ Jarno 2003 ↓, s. 178–179.
  7. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169–170.
  8. ↑ Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609.
  9. ↑ Dz.U. z 1925 r. nr 37, poz. 252.
  10. ↑ a b c Jarno 2001 ↓, s. 169.
  11. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, autor użył sformułowania „wszystkie czynności przygotowawcze do poboru, jak również jego przeprowadzenie przeszły do władz administracyjnych”, co nie odpowiadało podziałowi kompetencji władz wojskowych i cywilnych, określonych we wspomnianych aktach prawa.
  12. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393–394.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 7-20.
  14. ↑ Moczyński 1928 ↓, s. 393, wg autora stanowiska oficerów ewidencyjnych, po krótkotrwałym przydzieleniu ich do władz administracyjnych, zostały zniesione w 1925 roku.
  15. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 169, autor także datuje zniesienie stanowisk oficerów ewidencyjnych na rok 1925, co stoi w sprzeczności z ogłoszoną 4 lutego 1926 roku obsadą służby poborowej na stopie pokojowej.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 1-10.
  17. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  18. ↑ Dz.U. z 1930 r. nr 31, poz. 270.
  19. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 40 z 23 grudnia 1930 roku, poz. 471.
  20. ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 23 z 31 lipca 1931 roku, poz. 290.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931 roku, s. 371.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227.
  23. ↑ Jarno 2001 ↓, s. 173.
  24. ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 25, poz. 220.
  25. ↑ Jarosław Kowalewski: Historia Wojskowego Centrum Rekrutacji w Suwałkach. Wojskowe Centrum Rekrutacji w Suwałkach. [dostęp 2023-11-11].
  26. ↑ a b Marek Jerzy Minakowski: Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl). Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2021-07-16].
  27. ↑ a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-16]. Tu podano, że urodził się 5 kwietnia 1872 w rodzinnym majątku Kiersnowskich – Kurpiszki.
  28. ↑ a b c d e f Керсновский Иван Антонович. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2021-07-16].
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920, s. 595.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 742.
  31. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 325, 891.
  32. ↑ Dz.Rozk. MSWojsk. Nr 91 z 1919 roku, s. 3388
  33. ↑ a b Jarno 2003 ↓, s. 52.
  34. ↑ a b Spis oficerów 1921 ↓, s. 97, 792.
  35. ↑ a b c d e f g Список (по старшинству в чинах) генералам, штаб и обер-офицерам и классным чиновникам 109-го пехотного волжского полка. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-12-08]. (ros.).
  36. ↑ Новаковский Станислав. [w:] Памяти героев Великой войны 1914–1918 [on-line]. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2023-12-08]. (ros.).
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920, s. 499.
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1582.
  39. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 890.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 741.
  41. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 1012.
  42. ↑ Dz.Rozk. MSWojsk. Nr 91 z 1919 roku, s. 3388
  43. ↑ odn|Dz. Rozk. MSWojsk. nr 93 z 1919 roku, poz. 3563
  44. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-07-16].
  45. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 120, 545.
  46. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
  47. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 176, 400, 1467.
  48. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 842.
  49. ↑ a b c d Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-12-08].
  50. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 38, 44.
  51. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 18 lutego 1927 roku, s. 56.
  52. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 25 sierpnia 1920, s. 776.
  53. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 199, 892.
  54. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 395.
  55. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 119.
  56. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927, s. 331.
  57. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 84, 180.
  58. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 90.
  59. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
  60. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 144.
  61. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 159.
  62. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 849.
  63. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1467, 1561, 1568.
  64. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1335.
  65. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 27 stycznia 1924 roku, s. 40.
  66. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  67. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 lutego 1925 roku, s. 91.
  68. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 24 lipca 1925 roku, s. 415.
  69. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 marca 1926 roku. Dodatek „Obsada personalna przysposobienia wojskowego”, s. 8.
  70. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 5 maja 1923 roku, s. 289.
  71. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 stycznia 1924 roku, s. 29.
  72. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 22 marca 1924 roku, s. 142, urzędnik wojsk. X rangi Samuel Weltscher został przydzielony na stanowisko OE Końskie z Dep. I MSWojsk., z jednoczesnym odkomenderowaniem do PKU Warszawa Miasto II do 1 sierpnia 1924 roku..
  73. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 112 z 23 października 1924 roku, s. 627.
  74. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 stycznia 1925 roku, s. 19.
  75. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 22 lutego 1925 roku, s. 87.
  76. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 12.
  77. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 115, 144, 826, 832.
  78. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 515.
  79. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 16, 42, 88.
  80. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 24.
  81. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 12.
  82. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 832.
  83. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 267.
  84. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 31.
  85. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1936 roku, s. 32.
  86. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 297.
  87. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
  88. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 30.
  89. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
  90. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 515.
  91. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 293, tu błędnie, że był odznaczony Krzyżem Niepodległości.
  92. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-25]..
  93. ↑ a b c Полный послужной список прапорщика Шимасюка-Хвесюка. Управление Министерства обороны Российской Федерации по увековечению памяти погибших при защите Отечества. [dostęp 2024-01-04]. (ros.).
  94. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-04].
  95. ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 117.
  96. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 51.
  97. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 297.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Służba uzupełnień Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej
Wydziały Mobilizacji i Uzupełnień
Komendy rejonów uzupełnień
Powiatowe komendy uzupełnień
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Komenda_Rejonu_Uzupełnień_Końskie&oldid=72402155”