Lepiota elaiophylla
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Lepiota elaiophylla |
| Nazwa systematyczna | |
| Lepiota elaiophylla Vellinga & Huijser Boll. Gruppo Micol. G. Bresadola (Trento) 40(2-3): 462 (1998) [1997] | |
Lepiota elaiophylla Vellinga & Huijser – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Lepiota, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisali go Else C. Vellinga i Henk A. Huijser w 1977 r.[1]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1,3-3,3(5) cm, kształt początkowo wypukły, z wiekiem płaskowypukły z małym wyraźnym garbkiem lub bez. Powierzchnia ciemno pomarańczowobrązowa, pokryta koncentrycznie ułożonymi łuskami na tle od blado oliwkowożółtego do blado żółtosiarkowożółtego, na środku aksamitna, ochrowo-czerwonawobrązowa. Na brzegu resztki osłony[2].
Wolne, brzuchate, dość gęste, początkowo cytrynowożółte, potem oliwkowożółte do szarawooliwkowożółtych, z wiekiem mniej szare na krawędziach. Ostrza poszarpane, żółte[2].
Wysokość 2,2-2,3(4) cm x (0,5)1–2,5 mm, równy, pusty w środku. Powierzchnia naga do włóknisto-wełnistej i oliwkowożółta w kierunku wierzchołka, z pasmami drobnych brązowawych łusek takich samych jak na kapeluszu i bardziej wełnista pod brązową strefą pierścieniową. U podstawy białe sznury grzybniowe[2].
Cienki, w kapeluszu blado siarkowożółty do brązowawooliwkowożółtego, na trzonie ciemniejszy, oliwkowożółty[2].
- Cechy mikroskopowe
Podstawki 15–20(35) × 6–7,5(9,5) μm, maczugowate, z 4 sterygmami. Bazydiospory elipsoidalne, oglądane z profilu podłużne do półcylindrycznych, niektóre z zagłębieniem nadwnękowym, cienkościenne, szkliste, dekstrynoidalne, o średnich wymiarach 6,8 × 3,5 µm, Q = (1,5)1,67–2,5(3). Cheilocystydy wąsko maczugowate do maczugowatych, czasem nieco wrzecionowate, cienkościenne, szkliste, 15–27,5(40) × 5–12 µm, zanikające z wiekiem, Pleurocystyd brak. Skórka w kapeluszu typu trichoderma[2].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Podano stanowiska Lepiota elaiophylla zw Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej, Europie, Australii[3]. Brak jej w opracowaniu W. Wojewody z 2003 roku[4]. Jej występowanie w Polsce podaje internetowy atlas grzybów. Znaleziony został w doniczkach z egzotycznymi roślinami uprawnymi (awokado, dracena)[5].
Naziemny grzyb saprotroficzny. W naturze występuje ww ściółce lasów neotropikalnych, ale często znajdywany jest w doniczkach z uprawianymi roślinami tropikalnymi[2].
Grzyb silnie trujący, nawet śmiertelnie. Zawiera amanityny[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2024-01-12] (ang.).
- ↑ a b c d e f g Roland Labbé, Lepiota elaiophylla / Lépiote à lames olive [online], Mycoquebec.orgdata dostępu =2024-01-12, 2023.
- ↑ Występowanie Lepiota elaiophylla na świecie (mapa) [online], grzyby.pl [dostęp 2024-01-12].
- ↑ Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 308–4041, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Aktualne stanowiska Lepiota elaiophylla w Polsce [online], grzyby.pl [dostęp 2024-01-12].