Lista mistrzów świata WBC Muay Thai

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Lista mistrzów świata WBC Muay Thai – chronologiczna lista dotychczasowych zawodowych mistrzów świata organizacji promującej boks tajski World Boxing Council Muay Thai w poszczególnych kategoriach wagowych.

Pierwsze w historii walki o mistrzostwo świata WBC w boksie tajskim odbyły się 10 grudnia 2005 roku w Sydney: Nathan Corbett zdobył pas w wadze junior ciężkiej, a Yodsanklai Fairtex w wadze junior średniej[1].

Samy Sana z pasem mistrza świata WBC Muay Thai

Waga superciężka[edytuj | edytuj kod]

(ponad 104,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Dania Edmoud M’Bulu-Monso
(pok. Stjepana Radicia)[2] 		21 marca 2009 marca 2012 Aarhus
Wakat
2. Australia Steve Bonner
(pok. Tafa Misipatiego)[3] 		16 marca 2013 2014 Madeley
Wakat
3. Kamerun Cyril Bonye
(pok. Sébastiena Favre)[4] 		5 grudnia 2014 2016 Pattaya
Wakat
4. Tajlandia Benz RSM
(pok. Yassine'a Boughanema)[5] 		5 grudnia 2014 23 lutego 2017 Bangkok
5. Stany Zjednoczone Steven Banks[6] 23 lutego 2017 Bangkok
Wakat
6. Belgia Yassine Boughanem
(pok. Stevena Banksa)[7] 		26 lutego 2018 nadal Bangkok
    1. 1 pokonał Bruno Susano, 22 kwietnia 2019[8]

Waga ciężka[edytuj | edytuj kod]

(do 104,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Stany Zjednoczone Shane del Rosario
(pok. Ricardo van den Bosa)[9][10] 		8 września 2007 12 stycznia 2008 Los Angeles
2. Surinam Ginty Vrede[9][11] 12 stycznia 2008 28 stycznia 2008 Las Vegas
Vrede zmarł 28 stycznia 2008. Tytuł został zwakowany[9].
3. Stany Zjednoczone Shane del Rosario
(pok. Raula Romero) 		26 lipca 2008 2011 Las Vegas
Wakat
4. Argentyna Cristian Bosch
(pok. Raula Romero)[12] 		2 kwietnia 2011 9 czerwca 2012 Meksyk
5. Japonia Fabiano Aoki[13] 9 czerwca 2012 stycznia 2016 Bangkok
Wakat
6. Azerbejdżan Zabit Samiedow
(pok. Cătălina Moroșanu)[14] 		23 sierpnia 2016 2019 Grozny
Wakat

Waga super junior ciężka[edytuj | edytuj kod]

(do 95,4 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Australia Steve McKinnon
(pok. Ashwina Balraka)[15] 		20 czerwca 2008 początek 2017 Montego Bay
    1. 1 pokonał Eduardo Maiorino, 6 listopada 2010[16]
  • #2 pokonał Stéphana Susperregui, 19 grudnia 2010[17]
  • #3 pokonał Franka Muñoza, 9 czerwca 2012[13]
Wakat
2. Francja Zinédine Hameur-Lain
(pok. Budimira Bajbicia)[18] 		4 lutego 2017 2019 Vandœuvre-lès-Nancy
Wakat

Waga junior ciężka[edytuj | edytuj kod]

(do 86,3 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Australia Nathan Corbett
(pok. Magnum Sakaia)[19] 		10 grudnia 2005 2008 Gold Coast
Wakat
2. Francja Frédéric Bellonie
(pok. Bruno Kamgę)[20][21] 		20 grudnia 2008 12 lutego 2010 Malabo
3. Chorwacja Ivan Stanić[22] 12 lutego 2010 2013 Opatija
Wakat
4. Malta Marlon Hunt
(pok. Andrieja Manzolo)[23] 		28 marca 2014 Saint Paul’s Bay
Wakat

Waga półciężka[edytuj | edytuj kod]

(do 79,3 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Dania Bassam Chahrour
(pok. Simona Lenetofa)[24] 		2 grudnia 2006 2009 Kopenhaga
Wakat
2. Tajlandia Kaoklai Kaennorsing
(pok. Magnuma Sakaia)[25] 		14 marca 2010 23 lutego 2011 El Monte
3. Rosja Artiom Lewin[26] 23 lutego 2011 maja 2013 Czelabińsk
Wakat
- Stany Zjednoczone Joe Schilling
(pok. o tymczasowy tytuł Kaoklaia Kaennorsinga)[29] 		21 października 2011 2013 Bangkok
Wakat
4 Kanada Simon Marcus
(pok. Dmitrego Valenta)[31] 		3 maja 2013 2014 Chengdu
Wakat
5 Francja Cheick Sidibé
(pok. Diogo Calado)[32][33] 		1 lutego 2014 La Riche
Wakat
6 Francja Cédric Tousch
(pok. Malycka Tavaresa)[34] 		27 lutego 2016 2018 La Riche
    1. 1 pokonał Aydina Tuncaya, 4 lutego 2017[35]
Wakat
7 Australia Ben Johnston
(pok. Dana Edwardsa) 		27 października 2018 Brisbane

Waga superśrednia[edytuj | edytuj kod]

(do 76,3 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Jaochalam
(pok. Saisileka Sor Kamsinga)[36][37] 		4 października 2009 8 stycznia 2011 Bangkok
2. Wielka Brytania Steve Wakeling[38] 8 stycznia 2011 2013 Pattaya
Wakeling zwakował tytuł przechodząc kategorię wyżej[39].
3. Francja Grégory Choplin
(pok. Luisa Reisa)[40] 		5 maja 2013 2018 Aulnay-sous-Bois
    1. 1 pokonał Ramona Kublera, 14 kwietnia 2016[41]
20 września 2014 Yohan Lidon pokonał Jaochalama w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w wadze super średniej jednak na oficjalnej stronie wbcmuaythai.com nigdy nie potwierdzono tego żadną informacją. Ponadto w tym samym czasie posiadaczem pasa mistrzowskiego w tej samej kategorii był Grégory Choplin, który wg strony wbcmuaythai.com nie zwakował tytułu i nadal jest mistrzem (zdobyty tytuł 5 maja 2013, ostatnia obrona pasa 14 kwietnia 2016)[42][43].
4. Francja Yohan Lidon
(pok. Jaochalama)[42] 		20 września 2014 brak danych Saint-Fons
- Francja Samy Sana
(pok. o tymczasowy tytuł Chanachaia Kaewsamrita)[44] 		25 maja 2016 2018 Bangkok
Wakat.

Waga średnia[edytuj | edytuj kod]

(do 72,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Wielka Brytania Steve Wakeling
(pok. Johna Wayne Parra)[45] 		12 października 2006 25 lutego 2007 Londyn
- Tajlandia Lamsongkram Chuwattana
(pok. o tymczasowy tytuł Alana Ofeyo)[46] 		3 czerwca 2006 25 lutego 2007 Biszkek
2 Tajlandia Lamsongkram Chuwattana[47] 25 lutego 2007 28 listopada 2009 Londyn
    1. 1 pokonał Yohana Lidona, 8 września 2007[48]
  • #2 pokonał Farida Villaume, 20 czerwca 2008[49]
  • #3 pokonał Mukaia Maromo, 4 września 2009[50]
3 Francja Yohan Lidon[51] 28 listopada 2009 2013 Lyon
- Stany Zjednoczone Ky Hollenbeck
(pok. o tymczasowy tytuł Grégory'ego Choplina)[51] 		14 maja 2011 Primm
Lidon zwakował tytuł w 2013
4 Francja Raphaël Llodra
(pok. Jakuba Gazdíka)[53][54] 		9 marca 2013 2014 La Riche
Wakat
5 Francja Jimmy Vienot
(pok. Denpanoma Kelacoratha)[6] 		23 marca 2017 Bangkok
Wakat
6 Belgia Youssef Boughanem
(pok. Noppagao Siriluckmuaythai)[7] 		26 lutego 2018 nadal Bangkok
    1. 1 pokonał Kongjaka Por Pao-In, 13 października 2018[55]
  • #2 pokonał Joe Cravena, 22 kwietnia 2019[8]

Waga junior średnia[edytuj | edytuj kod]

(do 69,8 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Yodsanklai Fairtex
(pok. Johna Wayne Parra)[56] 		10 grudnia 2005 2009 Gold Coast
    1. 1 pokonał Marka Vogela, 11 listopada 2006[57]
  • #2 pokonał Malaipeta, 20 czerwca 2008[58]
Pod koniec 2009 roku Yodsanklai zwakował tytuł przechodząc do wagi średniej[59].
2. Gwinea Równikowa Alejandro Asuma Osa
(pok. Prakaysaenga Sitoara)[60] 		13 lutego 2010 9 czerwca 2012 Malabo
3. Tajlandia Kem Sitsongpeenong[13] 9 czerwca 2012 25 stycznia 2014 Bangkok
4. Białoruś Wital Hurkou[62] 25 stycznia 2014 2015 Mediolan
Wakat
5. Tajlandia Kompetlek Lookprabaht
(pok. Matheusa Pariorę)[63] 		5 grudnia 2015 2017 Bangkok
Wakat

Waga półśrednia[edytuj | edytuj kod]

(do 66,6 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Arabia Saudyjska Abdallah Alkhoshiban
(pok. Nopadet Chuwattana)[64] 		6 Marsz 2005 8 Wrzesień 2006 Bangkok
2. Tajlandia Nopadet Chuwattana
(pok. Leroya Becka)[65] 		2 grudnia 2006 4 sierpnia 2008 Aarhus
3. Tajlandia Big Ben Chor Praram[66] 4 sierpnia 2008 9 czerwca 2012 Bangkok
    1. 1 pokonał Singyoka Sor. Sisana, 21 września 2009[67]
  • #2 pokonał Lomisana Sor. Chokkitchaia, 4 listopada 2011[68]
4. Francja Fabio Pinca[13] 9 czerwca 2012 2013 Bangkok
Wakat
5. Francja Mehdi Zatout
(pok. Singmanee Kaewsamrita)[61] 		7 września 2013 9 września 2014 Saint-Pierre
6. Wielka Brytania Liam Harrison[69] 9 września 2014 stycznia 2016 Liverpool
Wakat
7. Francja Morgan Adrar[70] 23 stycznia 2016 28 stycznia 2017 Arbent
8. Tajlandia Manaowan Sitsongpeenong[71] 28 stycznia 2017 nadal Gaillard
Wakat
9. Tajlandia Buakiew Sitsongpeenong
(pok. Bobo Sacko) 		27 lutego 2018 maj 2018 Bangkok
Wakat. Buakiew zmienił kategorię wagową na junior średnią.
10. Tajlandia Manachai YokkaoSaenchaiGym
(pok. Julio Lobo) 		29 października 2018 Hongkong

Waga półśrednia kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 66,6 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Wielka Brytania Julie Kitchen
(pok. Nam Pimnipę)[72] 		7 kwietnia 2011 2014 Pattaya
Wakat

Waga superlekka[edytuj | edytuj kod]

(do 63,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Danthai Siangmanasak
(pok. Kierana Keddle)[73] 		17 września 2006 28 listopada 2009 Reading
2. Francja Fabio Pinca[74] 28 listopada 2009 2012 Lyon
Wakat
- Tajlandia Sagetdao Petpayathai
(pok. o tymczasowy tytuł Kevina Rossa)[68] 		21 października 2011 2012 Los Angeles
W związku z brakiem obrony przez mistrza Fabio Pinci, posiadacz tymczasowego pasa Sagetdao został promowany na regularnego mistrza wagi super lekkiej[75].
3. Tajlandia Sagetdao Petpayathai 2012 15 listopada 2014
- Tajlandia Aranchai Kiatpatarapan
(pok. o tymczasowy tytuł Kamela Jemela)[77] 		7 września 2013 27 września 2015 Saint-Pierre
4. Japonia Tetsuya Yamato[78] 15 listopada 2014 27 września 2015 Tokio
5. Tajlandia Aranchai Kiatpatarapan[79] 27 września 2015 27 maja 2016 Tokio
6. Francja Rafael Bohic[80] 27 maja 2016 Bangkok
Wakat
7. Tajlandia Saeksan Or. Kwanmuang
(pok. Rotleka Jaotalaytong) 		28 kwietnia 2018 2019 Bangkok
Wakat

Waga lekka[edytuj | edytuj kod]

(do 61,2 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Kongpipob Petchyindee
(pok. Kamela Jamela)[81] 		29 listopada 2007 2009 Paryż
Wakat
2. Tajlandia Jaroenchai Ood-Donmuang
(pok. Hiromasę Masudę)[82][83] 		21 sierpnia 2010 2012 Haikou
Wakat
3. Tajlandia Jomthong Chuwattana
(pok. Hiromasę Masudę)[84][85] 		4 listopada 2011 2013 Bangkok
Wakat
4. Francja Yetkin Özkul
(pok. Pornsanae Sitmonchaia)[86] 		8 marca 2014 Saint-Ouen
Wakat
5. Tajlandia Panpayak Sitjatik
(pok. Phoneaka Mor Phuwanarta)[6] 		23 lutego 2017 2019 Bangkok
    1. 1 pokonał Seksana Or Kwanmuang, 26 lutego 2018[7]
Wakat

Waga lekka kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 61,2 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Stany Zjednoczone Miriam Nakamoto
(pok. Clairę Haigh)[87] 		21 sierpnia 2010 2014 Haikou
Wakat

Waga superpiórkowa[edytuj | edytuj kod]

(do 58,9 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Kaew Fairtex
(pok. Bin In Wooka)[89] 		28 stycznia 2006 grudnia 2009 Cancún
    1. 1 pokonał Genkiego Yamamoto, 8 września 2007[90]
Wakat
2. Tajlandia Kompetlek Lookprabaht
(pok. Yetkina Özkula)[91] 		2 stycznia 2011 2011 Pattaya
Wakat
3. Tajlandia Jomthong Chuwattana
(pok. Peteka Ekbangsai)[92] 		14 lipca 2011 2011
Wakat
4. Tajlandia Kongsayarm Tor-Pitakchai
(pok. Saengmorakota Chuwattana)[84] 		4 listopada 2011 2012 Bangkok
Wakat
5. Tajlandia Kaimukkaow Watcharachaikgym
(pok. Eaklitha Mor Krunthepthonburiego)[93] 		5 lipca 2012 2013 Bangkok
Wakat
6. Japonia Genji Umeno
(pok. Jompitchita Choowattana)[78] 		15 listopada 2014 maj 2018 Tokio
    1. 1 pokonał Keitha McLachlana, 17 września 2016[94]
- Tajlandia Superlek M. Rattanabundit
(pok. o tymczasowy tytuł Seksana Or Kwanmuanga)[95] 		23 września 2016 maj 2018 Bangkok
Wakat. Umeno zmienił kategorię wagową na lekką. Superlek M. Rattanabundit został promowany na regularnego mistrza.
7 Tajlandia Superlek M. Rattanabundit 23 września 2016 nadal Bangkok

Waga piórkowa[edytuj | edytuj kod]

(do 57,1 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Anuwat Kaewsamrit
(pok. Singtongnoia Por Telakuna)[96] 		19 października 2006 31 lipca 2008 Bangkok
    1. 1 pokonał Singtongnoia Por Telakuna, 3 marca 2007[97]
2. Tajlandia Jomthong Chuwattana[98] 31 lipca 2008 2012 Bangkok
    1. 1 pokonał Alberta Cheya, 28 listopada 2009[99]
  • #2 pokonał Nong-O Kaiyanghadaogym, 26 maja 2011[68]
Wakat
20 września 2014 Hakim Hamech pokonał Chaichana w pojedynku o mistrzostwo świata WBC w wadze piórkowej jednak na oficjalnej stronie wbcmuaythai.com nigdy nie potwierdzono tego żadną informacją[42][43].
3. Francja Hakim Hamech
(pok. Chaichana)[100] 		20 września 2014 Saint-Fons
Wakat
5. Tajlandia Petchdam Petchyindee
(pok. Rungkita MorBeskamala)[101] 		9 maja 2018 Bangkok

Waga piórkowa kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 57,1 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Wielka Brytania Lucy Payne
(pok. Chajmaa Bellakhal)[102] 		13 czerwca 2015 2016 Leeds
Wakat
2. Wielka Brytania Bernise Alldis
(pok. Emily Wahby)[103] 		19 listopada 2016 nadal Crawley

Waga superkogucia[edytuj | edytuj kod]

(do 55,3 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Kaimukdam Chuwattana
(pok. Kunitakę Fujiwarę)[84] 		4 listopada 2011 2013 Bangkok
    1. 1 pokonał Methawina Kiatyongyuta, 25 stycznia 2012[104]
Wakat
2. Tajlandia Jomhod Sagami
(pok. Romiego Adanza)[105] 		16 maja 2013 Highland
Wakat
3. Tajlandia Pateng Kiatponthip
(pok. Kunitakę Fujiwarę)[106][107] 		5 lipca 2015 Osaka
Wakat
- Włochy Joseph Lasiri
(pok. o tymczasowy tytuł Mohameda Bouchareba)[108] 		18 lutego 2017 maj 2018 Monza
Wakat
4 Tajlandia Kumandoi Petchjaroenvit
(pok. Kumangoena Jitmuangnon) 		13 grudnia 2018 Bangkok

Waga superkogucia kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 55,3 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Wielka Brytania Ruth Ashdown
(pok. Svevę Melillo)[109] 		19 listopada 2016 Londyn
Wakat
2. Szwajcaria Natacha De Almeida
(pok. Dolphinę Walter)[110] 		9 marca 2019 Akra

Waga kogucia[edytuj | edytuj kod]

(do 53,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Kaiyasit Chuwattana
(pok. Daosaminga Ingram-Gym) 		31 lipca 2008 Bangkok
Wakat
2. Wielka Brytania Andy Howson
(pok. Mohameda Bouchareba)[69] 		9 września 2014 2016 Liverpool
Wakat
3. Tajlandia Nongyut Sitjekan
(pok. Theptaksina Sor Sornsing)[69] 		7 czerwca 2018 październik 2018 Bangkok
Wakat
4. Tajlandia Petchchaoalit Sor Chitpattana
(pok. Panpetcha Wor Sungprapai) 		29 listopada 2018 Chon Buri

Waga kogucia kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 53,5 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Australia Tiana Caverly
(pok. Ayano Oishi)[111] 		5 listopada 2011 11 listopada 2012 Perth
2. Holandia Jemyma Betrian[112] 11 listopada 2012 Las Vegas
    1. 1 pokonała Marcelę Soto, 6 kwietnia 2013[113]
  • #2 pokonała Christi Brereton, 7 czerwca 2014[114]
Wakat
3. Francja Anissa Meksen
(pok. Meryem Uslu)[115] 		26 marca 2016 Chalon-sur-Saône
Wakat
4. Australia Alma Janiku
(pok. Zazę Sor Aree)[116] 		13 grudnia 2018 Hongkong

Waga supermusza kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 52,1 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Nowa Zelandia Michelle Preston
(pok. Fani Peloumpi)[117] 		17 listopada 2017 Auckland

Waga musza kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 50,8 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Wielka Brytania Ruth Ashdown
(pok. Laillę Akounad)[118] 		2 listopada 2013 19 lipca 2014 Copthorne
2. Ukraina Ołena Owczynnikowa[119] 19 lipca 2014 Morongo
Wakat

Waga junior musza[edytuj | edytuj kod]

(do 48,9 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Praewpao Muayded99
(pok. Sangfaha Nor Anuwatgym)[101] 		9 maja 2018 Bangkok

Waga słomkowa[edytuj | edytuj kod]

(do 47,6 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Tajlandia Nungkongjiam Kiatsombat
(pok. Jompeta Chuwattana)[92] 		14 lipca 2011
    1. 1 pokonał Singto Parnsomboona, 4 listopada 2011)[84]
Wakat
2. Tajlandia Nichaoew Suwitgym
(pok. Raktemroia Visutchatoenyont)[120] 		5 stycznia 2013 2014 Ko Chang
Wakat
3. Japonia Nadaka Yoshinari
(pok. Tuantonga Singmanee)[121] 		8 kwietnia 2018 2019 Tokio
Wakat. Yoshinari zmienił kategorię wagową na wyższą.

Waga słomkowa kobiet[edytuj | edytuj kod]

(do 47,6 kg)

Nr Mistrz Od Do Miejsce Obrony tytułu
1. Finlandia Lotta Loikkanen
(pok. Denise Mellor)[122] 		25 lipca 2010 Bournemouth
Wakat
2. Wielka Brytania Denise Mellor
(pok. Nattayę Kantasit)[123] 		14 lipca 2012 Bournemouth
Wakat
3. Japonia Saya Ito
(pok. Yodying Sit Namkabuan)[124] 		26 listopada 2017 Tokio

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ WORLD BOXING COUNCIL MUAYTHAI THAI PRESS CONFERENCE FCCT 11 AM, TUESDAY 15 NOVEMBER 2005. wbcmuaythai.com. [dostęp 2009-09-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-02)]. (ang.).
  2. ↑ MONSO SHOWS VIKING SPIRIT TO WIN WBC MUAYTHAI SUPER HEAVY TITLE. wbcmuaythai.com, 2009-03-21. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-31)]. (ang.).
  3. ↑ 'The Collossus' Steve Bonner Claims WBC Super Heavy Weight World Title. muaythaipromotions.com, 2013-03-21. [dostęp 2017-09-19]. (ang.).
  4. ↑ LIGUE DES GLADIATEURS : UN SUCCES ROYAL !. muaythaigalaxy.com, 2014-12-07. [dostęp 2017-09-19]. (fr.).
  5. ↑ Wyniki gali Best Of Siam. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-19]. (fr.).
  6. ↑ a b c Francuski dzień na Rajadamnern: Fabio Pinca mistrzem stadionu, Jimmy Vienot z pasem WBC!. fightsport.pl, 2017-02-25. [dostęp 2017-09-19]. (fr.).
  7. ↑ a b c Julien Lanchas: Vidéos : Les frères BOUGHANEM règnent au PHOENIX. fr.muaythaitv.com, 2018-02-26. [dostęp 2018-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-14)]. (fr.).
  8. ↑ a b PSM Fight Night: zwycięstwa braci Boughanem w Brukselii! Wyniki. fightsport.pl, 2019-04-25. [dostęp 2019-04-25]. (pol.).
  9. ↑ a b c The Worlds Of MMA & Muay Thai Say Good-bye To Shane Del Rosario. ikfkickboxing.com, 2013-12-09. [dostęp 2017-09-19]. (ang.).
  10. ↑ DREAM OF WBC MUAYTHAI HEAVYWEIGHT GLORY. wbcmuaythai.com, 2007-09-21. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-02)]. (ang.).
  11. ↑ VREDE KO1 SHOCKS ROSARIO. wbcmuaythai.com, 2008-01-17. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-01)]. (ang.).
  12. ↑ BENCHMARK CHAMPIONSHIP YEAR FOR WBC MUAYTHAI. wbcmuaythai.com, 2011-12-08. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-04)]. (ang.).
  13. ↑ a b c d e f g THE MAGNIFICENT SEVEN BATTLE FOR THE BELTS WBC WORLD CHAMPIONS. wbcmuaythai.com, 2012-06-11. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)]. (ang.).
  14. ↑ Akhmat Fight Show 3: Zabit Samedov nokautuje w minutę Catalina Morosanu - wyniki i video!. fightsport.pl, 2016-08-13. [dostęp 2017-09-19]. (pol.).
  15. ↑ LAMSONGKRAM EASILY DEFENDS WORLD TITLE AGAINST FRENCH STAR FARDID VILLAUME. wbcmuaythai.com, 2008-06-21. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  16. ↑ Jason McCawley: 2010 Immortality III Main Event. jasonmccawley.photoshelter.com, 2010. [dostęp 2017-09-19]. (ang.).
  17. ↑ WCK Muay Thai Day 2. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (fr.).
  18. ↑ Wyniki gali Emperor Chok Dee. muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-19)]. (ang.).
  19. ↑ WORLD BOXING COUNCIL MUAYTHAI THAI PRESS CONFERENCE FCCT 11 AM, TUESDAY 15 NOVEMBER 2005. wbcmuaythai.com, 2005-11-17. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-02)]. (ang.).
  20. ↑ Svjetski prvak stiže u Opatiju. profightstore.hr, 2010-01-25. [dostęp 2017-09-19]. (chorw.).
  21. ↑ Frédéric Bellonie, champion du monde de boxe thaïlandaise. clichyevenements.fr, 2009-01-07. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-03)]. (fr.).
  22. ↑ [https://web.archive.org/web/20180103072602/http://www.wbcmuaythai.com/previous_news_select.php?id=151 STANIC WINS CRUISERWEIGHT WORLD TITLE FROM BELLONIE]. wbcmuaythai.com, 2010-02-23. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-03)]. (ang.).
  23. ↑ HUNT WINS CRUISERWEIGHT TITLE SHOWDOWN IN MALTA. wbcmuaythai.com, 2014-04-09. [dostęp 2017-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)]. (ang.).
  24. ↑ Bassam Chahrour verdens bedste. albertslund.lokalavisen.dk, 2006-12-05. [dostęp 2017-09-20]. (duń.).
  25. ↑ Wyniki gali World Championship Muay Thai Extravaganza. muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-29)]. (ang.).
  26. ↑ Serge Trefeu: Wywiad z Artiomem Lewinem. siamfightmag.com, 2011. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-13)]. (ang.).
  27. ↑ “Battle for the Belts” 7 WBC World Title Fights at Muang Thong Thani’s Impact Arena Saturday June 9th. muaythaimedianetwork.wordpress.com, 2012-05-18. [dostęp 2017-09-20]. (ang.).
  28. ↑ Sidibé Cheick et Ibrahim Chiahou pour deux titres WBC. boxemag.com, 2012-02-06. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  29. ↑ Faye Lucas: Results and Recap: M-One „Team Thailand vs. Team America”. muaythaiauthority.blogspot.com, 2011-10-22. [dostęp 2017-09-20]. (ang.).
  30. ↑ THE MAGNIFICENT SEVEN BATTLE FOR THE BELTS WBC WORLD CHAMPIONS. wbcmuaythai.com, 2012-06-11. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)]. (ang.).
  31. ↑ Simon Marcus pokonał Dmitry Valenta w walce o pas WBC Muay Thai!. fightsport.pl, 2013-05-04. [dostęp 2017-09-20]. (pol.).
  32. ↑ Sidibé champion du monde. lanouvellerepublique.fr, 2014-02-03. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  33. ↑ Julien Lanchas: CHEICK SIDIBE prend la ceinture WBC. fr.muaythaitv.be, 2014-02-02. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  34. ↑ Julien Lanchas: Cédric TOUSCH champion du monde WBC. fr.muaythaitv.com, 2016-02-29. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  35. ↑ Cédric Tousch : « On m’attendait au tournant. republicain-lorrain.fr, 2017-02-06. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  36. ↑ The Champions Club 6 and Wakeling’s Opponent. thescienceof8limbs.com. [dostęp 2017-09-20]. (ang.).
  37. ↑ Jaochalam, Saisilek Fight for Green Belt Glory. muaythaipromotions.com, 2009-09-28. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
  38. ↑ Wakeling stops Thai champion in 4 rounds to win WBC Muaythai belt. pattayamail.com, 2011-01-13. [dostęp 2017-09-20]. (ang.).
  39. ↑ CHOPLIN DAZZLES WINNING TITLE AGAINST LUIS RIES. wbcmuaythai.com, 2013-05-23. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-27)]. (ang.).
  40. ↑ Championnat du Monde WBC Thai. muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (ang.).
  41. ↑ Julien Lanchas: Grégory CHOPLIN toujours champion du monde WBC. muaythaitv.com, 2016-04-18. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]. (fr.).
  42. ↑ a b c Julien Lanchas: Yohan LIDON, Houcine BENNOUI and Hakim HAMECH, WBC World champions. muaythaitv.com, 2014-09-21. [dostęp 2017-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-08)]. (ang.).
  43. ↑ a b Nuit des Challenges 13: Lidon, Bennoui zwyciężają w Saint-Fons + video. fight24.pl, 2014-09-24. [dostęp 2017-09-20]. (pol.).
  44. ↑ Julien Lanchas: BOS 8 : Samy SANA et Rafi BOHIC repartent avec la ceinture. muaythaitv.com, 2016-05-27. [dostęp 2017-09-20]. (fr.).
  45. ↑ WAKELING WINS MUAY THAI WORLD TITLE. wbcmuaythai.com, 2006-03-15. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).
  46. ↑ Lamsongkram Wins Interim World Title. wbcmuaythai.com, 2006-06-05. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  47. ↑ LAMSONGKRAM LOCKS UP WAKELING TO WIN WORLD TITLE. wbcmuaythai.com, 2007-02-25. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-07)]. (ang.).
  48. ↑ World Championship Muay Thai Recap \ Results. thefightgame.tv, 2007-09-09. [dostęp 2017-09-21]. (ang.).
  49. ↑ LAMSONGKRAM EASILY DEFENDS WORLD TITLE AGAINST FRENCH STAR FARDID VILLAUME. wbcmuaythai.com, 2008-06-21. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-10)]. (ang.).
  50. ↑ World Championship Muay Thai Recap \ Results. thefightgame.tv, 2008-09-05. [dostęp 2017-09-21]. (ang.).
  51. ↑ a b Wyniki gali A1 World Combat Cup. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-13)]. (fr.).
  52. ↑ Wyniki gali A1 WCC. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-13)]. (fr.).
  53. ↑ Olivier Angelini: Raphael LLodra - Manimal devient champion du Monde WBC !. boxemag.com, 2013-03-10. [dostęp 2017-09-22]. (fr.).
  54. ↑ LLORDRA WINS MIDDLEWEIGHT TITLE. wbcmuaythai.com, 2013-03-27. [dostęp 2017-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-11)]. (ang.).
  55. ↑ Julien Lanchas: PHOENIX 10 : Youssef BOUGHANEM étoffe un peu plus son palmarès. fr.muaythaitv.com, 2018-10-15. [dostęp 2018-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-15)]. (fr.).
  56. ↑ CHAMPION YODSAENKLAI RAPT OVER TITLE WIN. wbcmuaythai.com, 2005-12-27. [dostęp 2017-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]. (ang.).
  57. ↑ YODSAENKLAI WINS STUNNING WBC MUAYTHAI TITLE. wbcmuaythai.com, 2006-11-26. [dostęp 2017-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-29)]. (ang.).
  58. ↑ Wyniki gali International Muay Thai Champion of Champions. muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-22]. (ang.).
  59. ↑ THREE WBC MUAYTHAI WORLD CHAMPIONSHIPS. wbcmuaythai.com, 2010-01-27. [dostęp 2017-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  60. ↑ ASUMA WINS TITLE WITH KO IN AFRICA. wbcmuaythai.com, 2010-02-23. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  61. ↑ a b KEM, ARANCHAI and Mehdi ZATOUT WBC World Champions. muaythaitv.com, 2013-09-08. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (ang.).
  62. ↑ Parviz Iskenderov, Vitaly Gurkov Defeats Kem & Takes WBC World Title [online], FIGHTMAG, 26 stycznia 2014 [dostęp 2017-03-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-15].
  63. ↑ KOMPETLEK SEALS WORLD WELTER TITLE [online], wbcmuaythai.com, 30 grudnia 2015 [dostęp 2017-09-23] [zarchiwizowane z adresu 2017-10-06].
  64. ↑ SAUDI FIRST WBC CHAMPION. wbcmuaythai.com, 2005-12-13. [dostęp 2009-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-03)]. (ang.).
  65. ↑ DENMARK SCORES TWO WORLD TITLES. wbcmuaythai.com, 2006-12-25. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-03)]. (ang.).
  66. ↑ Big Ben Wins Welterweight Crown. muaythaipromotions.com, 2008-08-07. [dostęp 2018-05-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-04)]. (ang.).
  67. ↑ BIG BEN THE CHAMPION ON TOP OF THE WORLD. muaythaipromotions.com, 2009-09-23. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-21)]. (ang.).
  68. ↑ a b c BENCHMARK CHAMPIONSHIP YEAR FOR WBC MUAYTHAI. wbcmuaythai.com, 2011-12-08. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-04)]. (ang.).
  69. ↑ a b c Gian Carlo Corba: Liam Harrison & Andy Howson won WBC World Title. muayfarang.com, 2014-09-07. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  70. ↑ Wyniki gali Burning Serie. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (fr.).
  71. ↑ Michel Lecorre: MANOAWAN et ALI KADA repartent avec les titres WBC. fr.muaythaitv.com, 2017-01-30. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-17)]. (fr.).
  72. ↑ Cornish kick boxer Julie Kitchen wins WBC title. bbc.com, 2011-04-12. [dostęp 2017-09-25]. (ang.).
  73. ↑ Danthai Wins WBC MUAYTHAI World Championship in England. wbcmuaythai.com, 2006-12-07. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (ang.).
  74. ↑ Lidon wins stunning world title against Lamsongkram. wbcmuaythai.com, 2009-12-10. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-11)]. (ang.).
  75. ↑ RANKING APRIL 2013. web.archive.org, 2012. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  76. ↑ MORE USA GLORY FOR SAKKEDAO. wbcmuaythai.com, 2013-05-23. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (ang.).
  77. ↑ Pasy WBC Muay Thai rozdane na Oceanie Spokojnym!. fightsport.pl, 2013-09-08. [dostęp 2017-09-23]. (pol.).
  78. ↑ a b HISTORIC MUAY THAI WORLD TITLE VICTORIES FOR JAPANESE FIGHTERS. wbcmuaythai.com, 2014-11-18. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)]. (ang.).
  79. ↑ ARANCHAI DOMINATES TETSUYA WINS UNFICATION TITLE IN JAPAN. wbcmuaythai.com, 2015-10-06. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)]. (ang.).
  80. ↑ New WBC World Muay Thai Champion 'Rafi Bohic'. singpatong-sitnumnoi.com, 2016-06-01. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  81. ↑ INTERIM LIGHTWEIGH TTITLE STAGED IN FRANCE. wbcmuaythai.com, 2007-12-17. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (ang.).
  82. ↑ MIRIAM NAKAMOTO FIRST AMERICAN FEMALE TO WIN WBC MUAYTHAI TITLE. wbcmuaythai.com, 2010-08-30. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (ang.).
  83. ↑ Thai boxer Jaroenchai Ood-Donmuang wins the WBC MUAYTHAI world man title. whatsonsanya.com, 2010-08-22. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  84. ↑ a b c d SURIYAN DOMINATES WORLD TITLE DEFENCE. asianboxingcouncil.com, 2011-11-09. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  85. ↑ WBC Muaythai World Light Weight Championship. jpm-c.com, 2011-11-09. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  86. ↑ Yetkin Ozkul i Anissa Meksen z pasami WBC Muay Thai na Choc Des Legendes!. fightsport.pl, 2014-03-12. [dostęp 2017-09-23]. (pol.).
  87. ↑ MIRIAM NAKAMOTO FIRST AMERICAN FEMALE TO WIN WBC MUAYTHAI TITLE. wbcmuaythai.com, 2010-08-30. [dostęp 2017-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-27)]. (ang.).
  88. ↑ Miriam Nakamoto pokonała Aleide Lawant na WCK Muay Thai “Hot Summer Fights”. fightsport.pl, 2013-08-25. [dostęp 2017-09-25]. (pol.).
  89. ↑ Kaew Fairtex Stops Bin-In Wook for WBC World Championship Title. wbcmuaythai.com, 2006-02-02. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-29)]. (ang.).
  90. ↑ World Championship Muay Thai Gallery \ Results. thefightgame.tv, 2007-09-09. (ang.).
  91. ↑ Wakeking's piercing knees records historic title victory. wbcmuaythai.com, 2011-01-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-07)]. (ang.).
  92. ↑ a b Daorungchujaroen promotions 14-7-2011. muaythai2000.com, 2011-07-14. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-01)]. (ang.).
  93. ↑ KAIMUKKAOW WINS DOUBLE TITLES AT RAJADAMNERN STADIUM. wbcmuaythai.com, 2012-07-09. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-01)]. (ang.).
  94. ↑ WBC Muaythai World Super Feather Weight Title Fight 3min 5R. wbcmuaythai.com, 2016-09-24. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-30)]. (ang.).
  95. ↑ Seksan vs Superlek – WBC world title – Lumpinee Stadium 23.09.16. muayfarang.com, 2016-09-24. [dostęp Alessandro Vezzoli]. (ang.).
  96. ↑ Nak Muay Legendák 5. rész – “Siam vas keze”, avagy “A Muay Thai Mike Tyson-ja”, Anuwat Kaewsamrit. thai-box.info. (węg.).
  97. ↑ RING WIZARD ANUWAT DEFENDS TITLE. wbcmuaythai.com, 2007-03-15. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-02)]. (ang.).
  98. ↑ COURAGEOUS JOMTHONG TAKES ANUWAT'S TITLE. wbcmuaythai.com, 2008-08-03. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-05)]. (ang.).
  99. ↑ Wyniki gali A1 World Combat Cup. muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-11)]. (ang.).
  100. ↑ Boxe Thaï : un Perpignanais champion du monde WBC. lindependant.fr, 2014-09-23. [dostęp 2017-09-23]. (fr.).
  101. ↑ a b Two New World Champions Crowned at Rajadamnern Stadium. wbcmuaythai.com, 2018-05-10. [dostęp 2018-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-11)]. (ang.).
  102. ↑ LUCY PAYNE IN TRIUMPHANT STOPPAGE WINS WORLD TITLE. wbcmuaythai.com, 2015-06-22. [dostęp 2017-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-22)]. (ang.).
  103. ↑ Macrì capo delegazione a Miami, Wahby affronta la Alldis. iltirreno.gelocal.it, 2016-11-18. [dostęp 2017-09-25]. (wł.).
  104. ↑ 25 JAN. 2012 Rajadamnern Stadium. sukdawrungchoocharoen-eng.jimdo.com. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-05)]. (ang.).
  105. ↑ M-One Reborn: Saketdao i Jomhod Sagami z pasami WBC Muay Thai!. fightsport.pl, 2013-05-18. [dostęp 2017-09-23]. (pol.).
  106. ↑ PATENG WINS SUPER BATAM TITLE IN OKAKA JAPAN. wbcmuaythai.com, 2013-07-13. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-06)]. (ang.).
  107. ↑ WBC Mueythai World Super Bantam Weight Championship. jpm-c.com. [dostęp 2017-09-23]. (ang.).
  108. ↑ Wyniki gali Ring War. fr.muaythaitv.com. [dostęp 2017-09-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-05)]. (fr.).
  109. ↑ Lumpini Fight Team at Muay Thai Mayhem: 19th November 2016. crawleyfitness.com, 2016-11-29. [dostęp 2017-09-25]. (ang.).
  110. ↑ Sammy Heywood Okine: Natacha De Almeida Weeps After Winning WBC Muay Thai Title In Ghana. modernghana.com, 2019-03-11. [dostęp 2019-04-23]. (ang.).
  111. ↑ CAVERLY WINS FEMALE WBC WORLD TITLE. wbcmuaythai.com, 2011-11-08. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-17)]. (ang.).
  112. ↑ Jemyma Betrian pakt wereldtitel Muay Thai. curacaosport.net, 2012-11-13. [dostęp 2017-09-26]. (niderl.).
  113. ↑ Jemyma Betrian behoudt haar WBC Muay Thai titel. round1network.com, 2013-04-07. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-10)]. (niderl.).
  114. ↑ WCK Muay Thai: International Showdown Results. muaythaiauthority.blogspot.com, 2014-06-09. [dostęp 2017-09-26]. (ang.).
  115. ↑ Julien Lanchas: Anissa MEKSEN championne du monde WBC, Jimmy VIENOT impressionnant. fr.muaythaitv.com, 2016-03-27. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-03)]. (fr.).
  116. ↑ ALMA JUNIKU: THE NEW QUEEN OF THE WBC MUAYTHAI. wbcmuaythai.com, 2018-12-17. [dostęp 2018-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
  117. ↑ TWO NEW FEMALE WORLD CHAMPIONS. wbcmuaythai.com, 2017-11-27. [dostęp 2017-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)]. (ang.).
  118. ↑ 2 New WBC Champions for Crawley. crawleyhappytimes.co.uk, 2013-11. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-31)]. (ang.).
  119. ↑ Lena Ovchynnikowa zdobywa pas mistrzyni świata WBC Muay Thai!. fightsport.pl, 2014-07-20. [dostęp 2017-09-26]. (niderl.).
  120. ↑ [https://web.archive.org/web/20190419065316/http://www.muaythaitv.com/news/sittichai-wins-4-man-tournament-in-koh-chang-n2724.html#sthash.NruHiIcG.dpbs SITTICHAI wins 4-Man tournament in Koh Chang "K.O. ON KOH CHANG": results]. muaythaitv.com, 2013-01-07. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-19)]. (ang.).
  121. ↑ Kevin P Noone: WBC PRESTIGE: CHASING GLORY IN TOKYO. wbcmuaythai.com, 2018-03-28. [dostęp 2018-04-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-12)]. (ang.).
  122. ↑ CHITALADAN LOTTA LOIKKASELLE THAINYRKKEILYN WBC-LIITON MM-VYÖ. chitalada.com, 2010. [dostęp 2017-09-26]. (fiń.).
  123. ↑ WORLD CHAMPION MELLOR CAPS A BRILLIANT CAREER. wbcmuaythai.com, 2012-07-23. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-17)]. (ang.).
  124. ↑ FIGHTS RESULT 2017. wbcmuaythai.com. [dostęp 2017-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-30)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lista_mistrzów_świata_WBC_Muay_Thai&oldid=72780837”