M37 HMC
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
8 osób |
| Dane techniczne | |
| Długość |
5000 mm |
| Szerokość |
2900 mm |
| Wysokość |
2500 mm |
| Prześwit |
450 mm |
| Masa |
18 200 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
55 km/h |
| Zasięg pojazdu |
240 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × haubica M4 kalibru 105 mm (zapas amunicji – 90 szt.) 1 × wkm M2 kalibru 12,7 mm (zapas amunicji – 900 szt.) | |
M37 Howitzer Motor Carriage – amerykańska haubica samobieżna zaprojektowana w okresie II wojny światowej.
Pomimo swojej niezawodności M7 Priest, który był wówczas standardową haubicą samobieżną armii amerykańskiej, nie był konstrukcją do końca udaną. Uważano, że jest zbyt ciężka (22,9 t) i powolna (maks. 40-42 km/h). Postanowiono więc zaprojektować nowy pojazd, tym razem bazujący na podwoziu czołgu lekkiego M24 Chaffee. W tym samym czasie na tym samym podwoziu zaprojektowano także pojazdy M41 HMC i M19 GMC.
Nowo powstały pojazd był bardzo podobny do starego M7, włącznie z charakterystyczną "amboną" mieszczącą karabin maszynowy. W porównaniu z M7, M37 był krótszy i szerszy przez co był wygodniejszy i miał więcej miejsca dla załogi i przechowywania amunicji. Kąt ostrzału haubicy w pionie od -10° do +45°, w poziomie 45°. Tego samego modelu haubicy użyto jako uzbrojenie jednej z odmian czołgu M4 Sherman (105). Maksymalna donośność pocisków była równa 11 250 m.
Łącznie wybudowano 316 egzemplarzy tego pojazdu (z 448 pierwotnie zamówionych), wszedł na uzbrojenie armii w 1945 i nie zdążył wziąć udziału w walkach II wojny światowej.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: wyd. WiS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.