Mała Kołowa Turnia
 Mała Kołowa Turnia wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1977 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
26 sierpnia 1926 r. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′02,1″N 20°11′58,3″E/49,217250 20,199528
| |
Mała Kołowa Turnia (słow. Malá kolová veža, niem. Kleiner Pflockseeturm, węg. Kis-Karótavi-torony[1], 1977[2][3] lub 1973[4][5] m) – turnia znajdująca się w dolnej części Kołowej Grani w słowackich Tatrach Wysokich. Jest najniższą i położoną najdalej na północny zachód z trzech Kołowych Turni. Od Pośredniej Kołowej Turni na południowym wschodzie oddziela ją Skrajna Kołowa Ławka, natomiast od Kołowej Kazalnicy na północnym zachodzie oddzielona jest Kołowym Karbikiem[5].
Grań, w której położone jest wzniesienie, oddziela od siebie dwie odnogi Doliny Kołowej: Bździochową Kotlinę po stronie zachodniej i Bździochowe Korycisko po stronie wschodniej. W północnej grani Małej Kołowej Turni wyróżnia się kilka uskoków. Urwiska turni opadają w stronę dolnej części Bździochowego Koryciska oraz w kierunku Kołowego Stawu. Ściana północno-zachodnia ma ok. 150 m wysokości i kończy się ponad Kołowym Stawem. Znajduje się w niej trawiasta rynna. Ściana północna jest zarazem północną ścianą Kołowej Kazalnicy. Trzecia ze ścian Małej Kołowej Turni opada ku północnemu wschodowi, podobnie jak stoki Kołowej Kazalnicy[5].
Na wierzchołek Małej Kołowej Turni, podobnie jak na inne obiekty w Kołowej Grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na szczyt południowo-wschodnią granią ze Skrajnej Kołowej Ławki, jest jednak dość trudna (II w skali UIAA). W ścianach turni poprowadzono liczne drogi, wśród których są też nadzwyczaj trudne (V)[5].
Pierwszego wejścia na Małą Kołową Turnię dokonali Alfréd Grósz i György Lingsch 26 sierpnia 1926 r.[5]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-12-07].
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Vysoké Tatry 1:25 000, podrobná turistická mapa. 6. vydanie. Harmanec: VKÚ, 2008. ISBN 978-80-8042-552-4.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 268. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 238–241. ISBN 83-217-2472-8.