Mięsień rylcowo-gardłowy
Mięsień rylcowo-gardłowy (łac. musculus stylopharyngeus) – w anatomii człowieka jeden z trzech (obok mięśnia trąbkowo-gardłowego, mięśnia podniebienno-gardłowego)[1] mięśni dźwigaczy gardła, które swoją funkcję pełnią dzięki przyczepom do podstawy czaszki[1].
Mięsień rylcowo-gardłowy przyczepia się do wyrostka rylcowatego kości skroniowej jako jedna ze składowych tzw. bukietu Riolana[1], przyczepów 3 mięśni rozpoczynających się na wyrostku rylcowatym, z czego ten jest najbardziej do tyłu. Przyczep końcowy znajduje się w błonie włóknistej bocznej ściany części krtaniowej gardła[1], ale dosięga także torebki migdałków podniebiennych, górnego brzegu chrząstki tarczowatej i pierścieniowatej krtani oraz przedniej powierzchni nagłośni[2]. Jest długi, wysmukły i okrągławy w części górnej, a szeroki i cienki w części dolnej[2].
Mięsień biegnie między mięśniem zwieraczem górnym a mięśniem zwieraczem środkowym gardła, tam też wnika w ścianę gardła łącząc się z włóknami mięśnia podniebienno-gardłowego. Razem tworzą najgłębszą mięśniową warstwę gardła[2]. Górna część mięśnia leży między tętnicami szyjnymi wewnętrzną a zewnętrzną. Od tyłu objęty jest nerwem językowo-gardłowym, który go unerwia gałązkami[2]. Mięsień rylcowo-gardłowy powstaje z III łuku skrzelowego[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Jerzy Walocha: Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 222-223. ISBN 978-83-233-3581-8.
- ↑ a b c d Michał Reicher: Gardło. W: Adam Bochenek, Michał Reicher, Wiesław Łasiński, Stanisław Hiller, Stanisław Zawistowski: Anatomia człowieka. T. II: Trzewa. Warszawa: Polski Zakład Wydawnictw Lekarskich, 2018, s. 137-138. ISBN 978-83-200-4501-7.
- ↑ Jerzy Walocha: Anatomia prawidłowa człowieka. Szyja i głowa. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2013, s. 258. ISBN 978-83-233-3581-8.
