Nikita Czuwakow

Nikita Czuwakow

Никита Емельянович Чуваков

generał porucznik
Pełne imię i nazwisko	Nikita Jemieljanowicz Czuwakow
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1901 Darowoje
Data śmierci	25 grudnia 1965
Przebieg służby
Lata służby	1919–1958
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Jednostki	Leningradzki Okręg Wojskowy 56 Moskiewska Dywizja Piechoty Północnokaukaski Okręg Wojskowy (ZSRR) 6 Korpus Piechoty Charkowski Okręg Wojskowy12 Armia 236 Dywizja Piechoty 23 Korpus Piechoty 35 Korpus Piechoty 18 Korpus Piechoty
Stanowiska	dowódca korpusu piechoty
Główne wojny i bitwy	rewolucja październikowa wojna domowa w Rosji wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Nikita Jemieljanowicz Czuwakow (ros. Никита Емельянович Чуваков, ur. 3 marca^?/16 marca 1901 we wsi Darowoje w guberni tulskiej, zm. 27 grudnia 1965 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

Pracował w zakładzie metalurgicznym w Moskwie, podczas rewolucji październikowej w 1917 jako członek Związku Robotniczej Młodzieży „III Międzynarodówka” brał udział w walkach z junkrami na ulicach Moskwy, w 1918 został członkiem RKP(b). Od stycznia 1919 służył w Armii Czerwonej, w październiku 1919 skończył kursy piechoty w Moskwie i potem brał udział w wojnie domowej na Froncie Wschodnim i Froncie Zachodnim jako pomocnik dowódcy kompanii, uczestniczył w zajmowaniu przez czerwonych Permu i Kunguru. Od czerwca 1920 brał udział w wojnie z Polską, był dwukrotnie ranny. W październiku 1920 został skierowany na wyższe kursy wojskowe, w marcu 1921 jako kursant uczestniczył w likwidacji powstania w Kronsztadzie, w 1923 ukończył Wyższą Szkołę Wojskowo-Pedagogiczną w Moskwie i został wykładowcą taktyki na dowódczych kursach piechoty i w szkole piechoty im. Lenina. W czerwcu 1928 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego i został dowódcą pułku w Leningradzkim Okręgu Wojskowym, a w marcu 1929 wykładowcą w szkole wojskowej w Leningradzie, później pracownikiem sztabu Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, od grudnia 1931 do lutego 1935 był szefem sztabu i p.o. dowódcy 85 Dywizji Piechoty w Nadwołżańskim Okręgu Wojskowym. Od lutego 1935 do lutego 1936 był szefem sztabu 56 Moskiewskiej Dywizji Piechoty w Pskowie, od lutego 1936 do listopada 1938 zastępcą szefa sztabu Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego, od listopada 1938 do czerwca 1940 szefem sztabu 6 Korpusu Piechoty w Odessie, potem zastępcą szefa sztabu Charkowskiego Okręgu Wojskowego. W 1939 otrzymał stopień kombriga, a w 1940 generała majora, w sierpniu 1940 został naczelnikiem wyższej specjalnej szkoły Sztabu Generalnego Armii Czerwonej.

Od listopada 1941 walczył w wojnie z Niemcami, od stycznia do sierpnia 1942 był zastępcą dowódcy 12 Armii Frontu Południowego, potem dowódcą 236 Dywizji Piechoty Frontu Północno-Kaukaskiego i od marca 1943 do lipca 1944 dowódcą 23 Korpusu Piechoty 47/38/70 Armii Frontu Woroneskiego/1 Ukraińskiego. Od lipca do grudnia 1944 dowodził 35 Korpusem Piechoty 3 Armii 2 Frontu Białoruskiego, potem 18 Korpusem Piechoty 65 Armii 2 Frontu Białoruskiego, walczył na Froncie Południowo-Zachodnim, Południowym, Północno-Kaukaskim, Zakaukaskim, ponownie Północno-Kaukaskim, Stepowym, Woroneskim, 1 Ukraińskim i 2 Białoruskim, w kwietniu 1945 otrzymał stopień generała porucznika. Brał udział w obronie Donbasu, Północnego Kaukazu, walkach pod Tuapse, wyzwoleniu Krasnodaru, wyzwoleniu Ukrainy Lewobrzeżnej, forsowaniu Dniepru i uchwyceniu przyczółka, wyzwoleniu Żytomierza, operacji proskurowsko-czerniowieckiej i białoruskiej, zajmowaniu Nowogródka, Białegostoku, Zabłudowa, Ostrołęki, forsowaniu Narwi, zajęciu Olsztyna, Elbląga, Gdańska, Szczecina i Rostocku. Szczególnie wyróżnił się podczas forsowania Dniepru w rejonie Kaniowa 25 września 1943. Po wojnie dowodził 18 Korpusem Piechoty w Północnej Grupie Wojsk w Polsce, a od lutego 1946 do kwietnia 1948 132 Korpusem Piechoty tamże, następnie został szefem Zarządu Przysposobienia Bojowego i Fizycznego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1951 ukończył Wyższe Kursy Akademickie przy Wyższej Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa i został szefem jednego z departamentów Głównego Zarządu Przysposobienia Bojowego i Fizycznego Wojsk Lądowych w Ministerstwie Obrony ZSRR, w czerwcu 1958 został zwolniony do rezerwy. W latach 1947-1951 był deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR 2 kadencji. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (25 października 1943)
• Order Lenina (dwukrotnie - 25 października 1943 i 21 lutego 1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (pięciokrotnie - 1921, 1943, 3 listopada 1944, 1945 i 15 listopada 1950)
• Order Bohdana Chmielnickiego (ZSRR) I klasy (1945)
• Order Kutuzowa II klasy (1944)
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
• Medal „Za obronę Kaukazu”
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”

I 4 polskie ordery i medale.

Bibliografia

• http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=10588 (ros.)