Nikołaj Maksimow

Nikołaj Maksimow

Николай Васильевич Максимов

podpułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1915 Kuprijanowka, gubernia tambowska
Data śmierci	8 marca 1952
Przebieg służby
Lata służby	1936–1952
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojskowe Siły Powietrzne
Jednostki	624 pułk lotnictwa szturmowego 308 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 3 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 2 Armii Powietrznej
Stanowiska	dowódca eskadry, nawigator pułku
Główne wojny i bitwy	wojna niemiecko-radziecka
Odznaczenia

Nikołaj wasiljewicz Maksimow (ros. Николай Васильевич Максимов, ur. 27 listopada^?/10 grudnia 1915 we wsi Kuprijanowka w powiecie kirsanowskim w guberni tambowskiej (obecnie nie istnieje; terytorium rejonu inżawińskiego w obwodu tambowskiego), zm. 8 marca 1952) – radziecki lotnik wojskowy, podpułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys

W 1933 skończył szkołę uniwersytetu fabryczno-zawodowego w Tambowie, a w 1936 dwa kursy technikum mechanizacji gospodarki rolnej w Tambowie. Od sierpnia 1936 służył w Armii Czerwonej, w 1938 ukończył Kaczyńską Wyższą Wojskową Szkołę Lotniczą dla Pilotów, następnie do 1942 był instruktorem wojskowej szkoły lotniczej w Melitopolu. Od listopada 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako zastępca dowódcy eskadry 672 pułku lotnictwa szturmowego Frontu Zakaukaskiego, walczył w bitwie o Kaukaz, od grudnia 1942 do maja 1943 był zastępcą dowódcy i dowódcą eskadry pułków lotnictwa szturmowego w Nadwołżańskim Okręgu Wojskowym. Od maja 1943 do maja 1945 był dowódcą eskadry i nawigatorem 624 pułku lotnictwa szturmowego, walczył na Froncie Briańskim, 2 i 1 Nadbałtyckim, 3 Białoruskim i 1 Ukraińskim. Brał udział w operacji orłowskiej, briańskiej, gorodokskiej, witebskiej, witebsko-orszańskiej, wileńskiej, kowieńskiej, ryskiej, sandomiersko-śląskiej, dolnośląskiej, berlińskiej i praskiej, walcząc w składzie 308 Dywizji Lotnictwa Szturmowego 3 Korpusu Lotnictwa Szturmowego 2 Armii Powietrznej. Samolotem Ił-2 wykonał podczas wojny 159 lotów szturmowych, w walkach powietrznych strącił osobiście 6 samolotów wroga. Po wojnie do sierpnia 1945 dowodził pułkiem lotnictwa szturmowego w Grupie Wojsk Radzieckich w Niemczech, w 1946 ukończył wyższą szkołę oficerską Sił Powietrznych w Krasnodarze i został inspektorem techniki pilotażu dywizji lotnictwa szturmowego w Karpackim Okręgu Wojskowym, w 1949 otrzymał stopień podpułkownika. W 1951 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino i został dowódcą pułku lotnictwa szturmowego w Zakaukaskim Okręgu Wojskowym, a w czerwcu 1951 zastępcą naczelnika wojskowej lotniczej szkoły nawigatorów w Szadryńsku. Zginął w wypadku lotniczym podczas wykonywania obowiązków służbowych. Jego imieniem nazwano ulicę w miejscowości Inżawino.

Odznaczenia

• Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (27 czerwca 1945)
• Order Lenina (dwukrotnie, 23 lutego 1945 i 27 czerwca 1945)
• Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 2 sierpnia 1943 i 25 marca 1944)
• Order Aleksandra Newskiego (23 stycznia 1944)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (22 lutego 1945)

I medale.

Bibliografia

• Biogram na stronie Герои страны (ros.) [dostęp 2019-11-30]