Nikołaj Siniegubow

Nikołaj Siniegubow
Николай Иванович Синегубов
	; Nikołaj Siniegubow (1941)
Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1896 ; Debalcewo
Data i miejsce śmierci	12 grudnia 1971 ; obwód moskiewski
	Przebieg służby
Lata służby	1915–1945
Formacja	Armia Imperium Rosyjskiego; NKWD
Główne wojny i bitwy	zbrodnia katyńska
	Odznaczenia
	; ; (pozbawiony wszystkich odznaczeń)

Nikołaj Iwanowicz Siniegubow (ros. Николай Иванович Синегубов, ur. 30 grudnia 1895^?/11 stycznia 1896 w Debalcewie, zm. 12 grudnia 1971 w obwodzie moskiewskim^[1]) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych (Czeka, OGPU i NKWD), następnie urzędnik państwowy, od 1942 zastępca ludowego komisarza komunikacji ZSRR, w latach 1948–1951 wiceminister kolejnictwa ZSRR. Bohater Pracy Socjalistycznej (w latach 1943–1958).

Jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn robotnika kolejowego, uczestniczył w I wojnie światowej jako podoficer^[2]. Od 1920 roku funkcjonariusz WczK i członek partii bolszewickiej^[3]. W latach 1937–38 zastępca szefa 6 (transportowego) Wydziału Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego^[2]. Od sierpnia 1939 roku do listopada 1940 roku szef pionu śledczego i zastępca szefa Głównego Zarządu Transportowego NKWD^[3]. 14 marca 1940 roku awansowany na stopień starszego majora bezpieczeństwa państwowego^[3].

Według zeznań gen. Dmitrija Tokariewa, złożonych w 1991 roku przed rosyjskim prokuratorem wojskowym ppłk. Anatolijem Jabłokowem, w 1940 roku jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej, rozstrzeliwujący w podziemiach Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer) polskich jeńców wojennych pochowanych następnie w Miednoje^[4].

W 1942 mianowany zastępcą ludowego komisarza komunikacji ZSRR^[3]. 15 listopada 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej^[3]. Od lipca 1948 do czerwca 1951 roku wiceminister kolejnictwa ZSRR^[2]. W 1956 roku przeszedł na emeryturę^[2].

W 1958 roku wykluczony z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, pozbawiony tytułu Bohatera Pracy Socjalistycznej i odznaczeń za fałszowanie materiałów śledczych i stosowanie nielegalnych metod przesłuchiwania podejrzanych w okresie pracy w latach 1937–1939 w Głównym Zarządzie Transportowym NKWD^[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złoty Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (5 listopada 1943)
Order Lenina (trzykrotnie - 24 listopada 1942, 5 listopada 1943 i 6 sierpnia 1954)
Order Czerwonego Sztandaru (19 stycznia 1945)
Order Kutuzowa I klasy (29 lipca 1945)
Order Czerwonej Gwiazdy (22 lipca 1937)
Order „Znak Honoru” (26 kwietnia 1940)
Odznaka "Honorowy Funkcjonariusz Czeki/GPU (V)" (1930)

I 5 medali.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

https://web.archive.org/web/20121019175213/http://memo.ru/uploads/files/845.pdf (ros.)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ warheroes.ru
↑ ^a ^b ^c ^d Синегубов Николай Иванович (11.01.1896) (ros.) az-libr.ru [dostęp 2011-08-15]
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Nikita Pietrow, Kto zabijał Polaków strzałem w tył głowy w Katyniu, Charkowie i Twerze, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 24), Warszawa 2009, str. 192 (tekst rosyjski: Никита Петров, «Даже собаки от нас шарахались». Признания палачей, расстрелявших поляков и награжденных за это novayagazeta.ru, 7 lipca 2008 [dostęp 2011-08-29])
↑ Zeznanie Tokariewa, Zeszyty Katyńskie (nr 3), Warszawa 1994

[1] warheroes.ru

[az-libr.ru-2] Синегубов Николай Иванович (11.01.1896) (ros.) az-libr.ru [dostęp 2011-08-15]

[N._Pietrow-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Nikita Pietrow, Kto zabijał Polaków strzałem w tył głowy w Katyniu, Charkowie i Twerze, [w:] Zeszyty Katyńskie (nr 24), Warszawa 2009, str. 192 (tekst rosyjski: Никита Петров, «Даже собаки от нас шарахались». Признания палачей, расстрелявших поляков и награжденных за это novayagazeta.ru, 7 lipca 2008 [dostęp 2011-08-29])

[4] Zeznanie Tokariewa, Zeszyty Katyńskie (nr 3), Warszawa 1994

[1]

[2]

[3]

[4]