Okręty podwodne typu Bellone
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
3 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1916-1935 |
| Uzbrojenie: | |
| 8 torped, 1 działo kal. 75 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • zewnętrzne |
|
| Załoga |
38 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
523 tony |
| • w zanurzeniu |
788 ton |
| Zanurzenie testowe |
50 m |
| Długość |
60,6 m |
| Szerokość |
5,4 m |
| Zanurzenie |
3,5 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1640 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
powierzchnia: 2300 Mm przy 10 w. |
Okręty podwodne typu Bellone – francuskie oceaniczne okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. W latach 1912–1917 w stoczniach Arsenal de Rochefort i Arsenal de Toulon zbudowano trzy okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w latach 1916–1917, służąc podczas wojny na Atlantyku i Adriatyku, a po jej zakończeniu na Morzu Śródziemnym. Okręty zostały skreślone z listy floty w lipcu 1935 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Bellone zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1912 roku[1][2]. Jednostki zaprojektował inż. Julien Hutter, ulepszając i powiększając swój projekt okrętów typu Clorinde[1][3].
Spośród trzech okrętów typu Bellone pierwszy zbudowany został w Arsenale w Rochefort, zaś dwa kolejne w Arsenale w Tulonie[1][4]. Stępki okrętów położono w grudniu 1912 roku[4][5], zostały zwodowane w latach 1914–1917[1][4], a do służby przyjęto je w latach 1916–1917[4][5]. Nazwy nawiązywały do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej[6]. Jednostki otrzymały numery burtowe Q102–Q104[1].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Bellone” (Q102) | Arsenal de Rochefort | grudzień 1912 | 8 lipca 1914 | październik 1916 |
| „Hermione” (Q103) | Arsenal de Toulon | 15 marca 1917 | grudzień 1917 | |
| „Gorgone” (Q104) | 23 grudnia 1915 | lipiec 1916 |
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Bellone były średniej wielkości oceanicznymi okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej[1][7]. Długość całkowita wynosiła 60,6 metra, szerokość 5,4 metra i zanurzenie 3,5 metra[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 523 tony, a w zanurzeniu 788 ton[1][4]. Okręty napędzane był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sabathé („Gorgone” – Sulzer) o łącznej mocy 1640 koni mechanicznych (KM)[1][4][a]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 800 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14,7 węzła na powierzchni i 9 węzłów w zanurzeniu[1][3][b]. Zasięg wynosił 2300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[5].
Okręty wyposażone były w osiem zewnętrznych wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie na dziobie jednostki oraz sześć systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped[1][5][c]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1897[3][5].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 4 oficerów oraz 34 podoficerów i marynarzy[4].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Bellone” podczas wojny pełniła służbę na Atlantyku, zaś dwie bliźniacze jednostki na Adriatyku[3][4]. Na początku lat 20. wszystkie okręty poddano przebudowie: zgrupowano wloty do zbiorników balastowych, co znacznie skróciło czas zanurzania; otrzymały też nowe peryskopy o długości 7,5 m, zamontowane w kiosku[1][2]. Jednostki służyły na Morzu Śródziemnym do lipca 1935 roku[1][5][d].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Projektowana moc silników Diesla miała wynosić 1800 KM[1][5].
- ↑ Według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata prędkość na powierzchni wynosiła 15,8 węzła[8]; projektowana prędkość miała wynosić 17 w. na powierzchni i 9,5 w. w zanurzeniu[1].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręty posiadały dwie wyrzutnie dziobowe, dwie rufowe i cztery zewnętrzne[3].
- ↑ Według P.E. Fontenoya okręty skreślono z listy floty 27 sierpnia 1935 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 211.
- ↑ a b Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 155.
- ↑ a b c d e f g Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 87.
- ↑ a b c d e f g h i j Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 154.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 199.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: BELLONE submarines (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-26]. (ang.).
