Pałac w Radojewie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac w Radojewie
Symbol zabytku nr rej. A-407 z 3 grudnia 1981[1]
Ilustracja
Pałac w 2003 roku
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Poznań

Styl architektoniczny

późny klasycyzm[2]

Architekt

Karl Friedrich Schinkel[2][3]

Inwestor

Zygmunt Otto von Treskow[2]

Kondygnacje

dwie

Ukończenie budowy

1825[4]

Pierwszy właściciel

Heinrich Baltazar von Treskov[2]

Kolejni właściciele

Skarb Państwa

Obecny właściciel

Miasto Poznań[3]

Plan budynku
Plan budynku
Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, blisko górnej krawiędzi nieco na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Radojewie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Radojewie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac w Radojewie”
Ziemia52°29′52″N 16°56′58″E/52,497778 16,949444

Pałac w Radojewie – pałac w Radojewie, na północy Poznania.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Majątek poklasztorny nabył świeżo uszlachcony bankier berliński, Zygmunt Otto von Treskow[2]. W 1825 roku wybudował on dla syna Heinricha Baltazara pałac w Radojewie. Zabudowania radojewskiego folwarku o pow. 1142 hektary znajdowały się po drugiej stronie wsi, w jej północnej części. W rękach rodziny von Treskow Radojewo znajdowało się aż do 1945 roku. Do lat 60. pałac zajmowała szkoła, a następnie przekształcono go na budynek mieszkalny[5]. Od momentu włączenia Radojewa do Poznania pałac należy do miasta, zaś park jest własnością Lasów Państwowych[3]. Od roku 2004 pusty pałac nie jest użytkowany, okna zamurowano, popada w ruinę[6][5].

Pałac[edytuj | edytuj kod]

Pałac położony jest na skarpie górującej nad doliną Warty i połączony był osią widokową z pałacem w Owińskach, główną siedzibą rodu[2][3]. Dwór został wzniesiony w stylu późnoklasycznym dla syna Zygmunta – Heinricha. Powstał według projektu Karola Fryderyka Schinkla[2][3]. W końcu XIX w. został rozbudowany na pałac[2]. Pałac to dwupiętrowy gmach, wzniesiony na planie prostokąta[2]. Fasadę stanowi wgłębiony portyk wsparty na czterech kolumnach[2]. Z drugiej strony pośrodku występuje ryzalit[2]. Jest przykryty dachem naczółkowym[2].

Park[edytuj | edytuj kod]

Wokół został urządzony romantyczny park angielski[3] o powierzchni 15 hektarów, częściowo położony na stromej skarpie i w naturalny sposób łączący się z lasami łęgowymi porastającymi dolinę rzeki Warty[2]. Został on zaprojektowany i urządzony przez królewskiego ogrodnika z PoczdamuPiotra Lenné[2][3][4]. W parku zbudowano na ówczesną modłę sztuczną ruinę[3]. Znajdowała się w nim również kaplica oraz cmentarz rodziny von Treskow[4]. Dziś park wyróżnia się wieloma walorami przyrodniczymi charakterystycznymi dla lasów naturalnych, stąd przyrodnicy od lat 90. XX wieku postulują objęcie go ochroną w formie rezerwatu o nazwie Kokoryczowe Wzgórze[2][3]. Szczególną atrakcją parku jest masowo kwitnący na przedwiośniu zdziczały rannik zimowy - uciekinier z ogrodu płacowego, a także kokorycz pusta[7]. Na uwagę zasługuje także ogromny platan klonolistny, uznany za pomnik przyrody[8], a także krótka pomnikowa aleja licząca 6 platanów[9]. Inną atrakcją są dwa owiane legendą głazy narzutowe, leżące na szczycie wzgórza.

Park jest obecnie własnością Skarbu Państwa. Zarządzają nim Lasy Państwowe[3] - Nadleśnictwo Łopuchówko. Park, tak jak i pałac, jest wpisany do rejestru zabytków[1].

Pałac przed 1833
Pałac w 2015

Cmentarz[edytuj | edytuj kod]

Na terenie parku znajduje się mały cmentarz rodzinny, obecnie zaniedbany i częściowo zdewastowany (zniknęły np. płyty nagrobne i krzyże)[6]. Chociaż w Polsce nie żyją już członkowie rodziny von Treskow, co roku 1 listopada na grobach pojawiają się znicze przyniesione przez okolicznych mieszkańców[10].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]