Penicillium verrucosum
 Morfologia Penicillium sp. | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Penicillium verrucosum |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium verrucosum Dircx Ann. Soc. Sci. Bruxelles 25: 88 (1901) | |
Penicillium verrucosum Dircx – gatunek grzybów z rodziny Aspergillaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Neotyp IMI 200310 (designated by Frisvad & Samson, Stud. Mycol. 49: 29. 2004)[1].
- Penicillium casei W. Staub 1911
- Penicillium casei var. compactum S. Abe 1956
- Penicillium gerundense C. Ramírez & A.T. Martínez 1980[2].
Morfologia i fizjologia[edytuj | edytuj kod]
Hodowla na różnych podłożach jest jedną z metod identyfikacji gatunków rodzaju Penicillium[3]. Penicillium verrucosum rośnie wolno. Po 7 dniach na podłożu Czapek (CYA) kolonia osiąga od 15 do 25 mm wzrostu średnicy, podobnie na podłożu MEA). Na podłożach tych ma białą grzybnię i szaro-zielone do matowozielonych konidia. Rewers na CYA ma kolor od żółto-brązowego do ciemnobrązowego i od matowego brązu do oliwkowego na MEA. Niektóre szczepy mogą mieć różnokolorowe konidia, w tym ciemnozielone i niebiesko-zielone. Na CYA zarodnikuje bardziej niż na MEA. Konidia mają gładkie ściany i średnicę od około 2,5 do 3,0 μm. Początkowo są elipsoidalne, później a później kuliste lub prawie kuliste. Konidiofory zwykle rozgałęzione dwustopniowo, czasem trójstopniowo. Mają szorstkie ściany ze ściśle upakowanymi gałęziami i metulami. Fialidy krótkie, kolbowate z wyraźnymi szyjkami[4][5].
P. verrucosum ma charakterystyczny zapach, który określa się jako ziemisty i ostry[5]. Konidia mają zdolność kiełkowania w temperaturach od 0 °C do 31 °C[4], ale optymalne temperatury do kiełkowania mieszczą się między 21 °C a 23 °C. Produkty metaboliczne tego grzyba to: 2-okten-1-ol i 1-oktanol oraz ochratoksyna A, brewianamid A, cytrynina, kwas penicylowy, ergosterol, palmitynian ergosterylu, mezo-erytrytol, mannitol, kwas wiridikatowy, wiridikatol, wiridikatyna, ksantomegnina, wiomegnina, rubrosulfin, viopurpurine, 3-O-methylviridicatin, cyclopenin, cyclopenol[6].
Występowanie i znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Penicillium verrucosum to gatunek psychrofilny, żyjący w niskich temperaturach[7]. Występuje w klimacie umiarkowanym i chłodnym, głównie w Europie Północnej, w niektórych częściach Ameryki Północnej i Ameryki Południowej. Rozwija się na zbożach, nasionach i butwiejącej roślinności, oraz w paszach dla zwierząt, w których zboża (zwykle jęczmień, pszenica i żyto) są głównym składnikiem[8]. Ale notowano go także na korzeniach i nasionach pomidora[9] i na jabłkach, na których jest jednym z gatunków pędzlaków (Penicillium) wywołujących mokrą zgniliznę jabłek[10].
Zatrucia u ludzi i zwierząt[edytuj | edytuj kod]
P. verrucosum wytwarza bardzo silną mykotoksynę zwaną ochratoksyną A (OTA)[11]. Ma ona dla ludzi i wielu zwierząt działanie immunosupresyjne, genotoksyczne i teratogenne (rakotwórcze). Po spożyciu paszy skażonej tą mykotoksyną świnie hodowane w Europie Północnej i Środkowej zapadają na zapalenie nerek. Stwierdzono, że spożycie zanieczyszczonego nią jęczmienia jest toksyczne dla szczurów, a zanieczyszczony ryż jest toksyczny dla myszy[11]. W latach 50. XX wieku na obszarach bliskich geograficznie, takich jak Bułgaria, Jugosławia i Rumunia, pojawiały się doniesienia o chorobach nerek wśród ludzi i wysokich wskaźnikach śmiertelności. Zjawisko to nazwano bałkańską endemiczną nefropatią[12]. Spowodowana ona była spożywaniem mięsa świni skażonego ochratoksyną A[11]. Gromadziła się ona w tkance tłuszczowej świń, a nie była wydalana ze względu na jej rozpuszczalność w tłuszczu[4]. W Europie podjęto wysiłki, aby monitorować poziomy OTA w żywności, tworząc przepisy dotyczące maksymalnych dopuszczalnych jej poziomów. Tworzenie wytycznych pozwala na zwrócenie szczególnej uwagi na lokalne specjały, takie jak kaszanki i kiełbaski, które przyrządza się z krwi wieprzowej[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-10-20] (ang.).
- ↑ Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ a b c John I. Pitt, Ailsa D. Hocking, Fungi and food spoilage, wyd. 2nd ed., Gaithersburg, Md.: Aspen Publications, 1999, DOI: 10.1007/978-0-387-92207-2, ISBN 978-0-387-92206-5.
- ↑ a b Samson i inni, Introduction to food- and airborne fungi, wyd. 7, Waszyngton: ASM Press, 2004, ISBN 978-9070351526.
- ↑ K.H. Domsch, Walter Gams, Traute-Heidi Andersen, Compendium of soil fungi, wyd. 2nd ed., London: UK: Academic Press, 1980, ISBN 978-0-12-220402-9.
- ↑ D.A. Stoll, R. Geisen, M. Schmidt-Heydt, Whole Genome Shotgun Sequencing of Penicillium verrucosum reveals about 42 secondary metabolite gene clusters.
- ↑ John Pitt, Penicillium viridicatum, Penicillium verrucosum, and production of ochratoxin A, „Applied and Environmental Microbiology”, 53 (2), 1987, s. 266–269.
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 454, ISBN 978-83-89648-75-4.
- ↑ Blue Mold [online] [dostęp 2020-10-18].
- ↑ a b c ||Cytuj| tytuł=International Society for Human and Animal Mycology|czasopismo=Journal of Medical and Veterinary Mycology|wolumin=32|miejsce=Oxford|data=1994|wydawca=UK: Blackwell Scientific Publications}}
- ↑ Annie Pfohl-Leszkowicz, Richard Manderville, Ochratoxin A: An overview on toxicity and carcinogenicity in animals and humans, „Molecular Nutrition & Food Research”, 51 (1), 2007, s. 61–99.
- ↑ Francisco Javier Cabañes, Maria Rosa Bragulat, Gemma Castellá, Ochratoxin A Producing Species in the Genus Penicillium, „Toxin”, 2 (5), 2010, s. 1111–1120, DOI: 10.3390/toxins2051111, PMID: 22069629, PMCID: PMC3153233 [dostęp 2020-10-20] (ang.).