Piotr Kriwonos

Piotr Kriwonos
Пётр Фёдорович Кривоно́с
Data i miejsce urodzenia	12 lipca 1910 ; Teodozja
Data i miejsce śmierci	19 października 1980 ; Kijów
Zawód, zajęcie	kolejarz
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Fiodorowicz Kriwonos (ros. Пётр Фёдорович Кривоно́с; ur. 29 czerwca^?/12 lipca 1910 w Teodozji, zm. 19 października 1980 w Kijowie) – radziecki kolejarz, jeden z inicjatorów ruchu stachanowskiego w transporcie kolejowym, Bohater Pracy Socjalistycznej (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w rodzinie ukraińskiego kolejarza. Od 1913 mieszkał z rodziną w Słowiańsku, 1925 skończył szkołę-siedmiolatkę, pracował jako ślusarz, 1926-1929 uczył się w szkole fabrycznej w Słowiańsku. Od 1929 pracował jako pomocnik maszynisty na Kolei Południowo-Donieckiej, od 1929 należał do WKP(b), na początku lat 30. krótko studiował w Dniepropietrowskim Instytucie Inżynierów Transportu, potem odbywał służbę wojskową. W 1933 skończył kursy maszynistów parowozów w Krzemieńczuku i został maszynistą, w lutym 1938 szefem służby parowozowej Kolei Południowo-Donieckiej, a w maju 1938 szefem tej Kolei. Od listopada 1939 był szefem Kolei Północno-Donieckiej, brał udział w wojnie z Niemcami, w końcu 1941 został pełnomocnikiem Ludowego Komisariatu Dróg Szosowych na Północnym Kaukazie, wykonywał zadania Państwowego Komitetu Obrony ZSRR – budowę bocznic kolejowych dla zaopatrzenia wojsk, m.in. w rejonie Stalingradu. Od 15 sierpnia 1942 do 6 lutego 1943 był szefem Kolei Tomskiej z zarządem w Nowosybirsku, w marcu 1943 wrócił do Donbasu i ponownie został szefem Kolei Północno-Donieckiej, na tym stanowisku kierował odbudową infrastruktury kolejowej Donbasu. W maju 1946 został szefem Południowo-Zachodniego Okręgu Dróg Kolejowych z zarządem w Kijowie, a w sierpniu 1947 szefem Donieckiego Okręgu Dróg Kolejowych z zarządem w Charkowie, 1953 ukończył Moskiewski Elektrotechniczny Instytut Inżynierów Transportu Kolejowego im. Dzierżyńskiego i został szefem Kolei Południowo-Zachodniej na Ukrainie; pełnił tę funkcję do końca życia. Od 3 czerwca do 30 sierpnia 1937 był zastępcą członka, a od 30 sierpnia 1937 do 23 września 1952 członkiem KC KP(b)U. Od 21 marca 1939 do 5 października 1952 wchodził w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej WKP(b), a od 26 marca 1954 do śmierci KC KPU. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 1 do 5 kadencji (1937-1962) i do Rady Najwyższej Ukraińskiej SRR. Pochowany na Cmentarzu Bajkowa.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Medal Sierp i Młot Bohatera Pracy Socjalistycznej (5 listopada 1943)
Order Lenina (czterokrotnie)
Order Rewolucji Październikowej
Order Suworowa II klasy (1945)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy (czterokrotnie)
Order Przyjaźni Narodów (1980)
Order Czerwonej Gwiazdy (1942)
Order „Znak Honoru” (1939)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Medal „Za obronę Kaukazu”
Medal „Za obronę Stalingradu”

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]