Piotr Lapin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Lapin
Пётр Иванович Ляпин
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1894
Romodanowo

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1954
Rostów nad Donem

Przebieg służby
Lata służby

1915–1952

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
hiszpańska wojna domowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Order Krzyża Grunwaldu II klasy Medal „Za waszą wolność i naszą” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Piotr Iwanowicz Lapin (ros. Пётр Иванович Ляпин, ur. 13 czerwca?/25 czerwca 1894 we wsi Romodanowo, zm. 12 stycznia 1954 w Rostowie nad Donem) – radziecki dowódca wojskowy, generał porucznik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1916 został powołany do rosyjskiej armii, brał udział w I wojnie światowej jako dowódca plutonu i starszy podoficer na Froncie Południowo-Zachodnim.

W 1918 wstąpił do Armii Czerwonej i RKP(b). Walczył w wojnie domowej na Froncie Zachodnim jako dowódca kompanii, komisarz pułku, zastępca komisarza wojskowego, komisarz wojskowy i dowódca batalionu, od listopada 1920 do kwietnia 1921 dowodził batalionem służby wewnętrznej, a od kwietnia 1921 do maja 1922 był zastępcą dowódcy pułku. Od maja 1922 do lutego 1923 dowodził 1 batalionem 84 pułku piechoty, od lutego do czerwca 1923 był p.o. dowódcy tego pułku, a w czerwcu-lipcu 1923 cz.p.o. komendanta szkoły dywizyjnej, następnie dowódcą 3 batalionu 84 pułku piechoty 28 Dywizji Piechoty. W 1924 ukończył kursy "Wystrieł", od lutego 1925 do listopada 1926 był zastępcą dowódcy 27 pułku piechoty, następnie zastępcą dowódcy 25 pułku piechoty 9 Dywizji Piechoty, a 1927-1928 zastępcą szefa Wydziału 4 Sztabu Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. W 1931 ukończył Akademię Wojskową im. Frunzego i został szefem sztabu 45 Dywizji Piechoty, w kwietniu 1934 starszym wykładowcą katedry mechanizacji i motoryzacji Akademii Wojskowej im. Frunzego, w maju 1934 szefem sztabu 15 Korpusu Piechoty, a w kwietniu 1938 starszym wykładowcą katedry taktyki ogólnej Akademii Wojskowej im. Frunzego.

W latach 1937-1938 brał udział w wojnie domowej w Hiszpanii. W 1938 został aresztowany, 1939 zwolniony, od października 1939 do lipca 1940 był szefem sztabu Odeskiego Okręgu Wojskowego, 4 czerwca 1940 otrzymał stopień generała majora. Od lipca 1940 do lipca 1941 był szefem sztabu 10 Armii Zachodniego Specjalnego Okręgu Wojskowego, w lipcu-sierpniu 1941 szefem sztabu Frontu Rezerwowego, od sierpnia do października 1941 szefem sztabu 52 Armii, następnie szefem sztabu 4 Armii, uczestniczył w operacji tichwińskiej. Od grudnia 1941 do stycznia 1942 był zastępcą dowódcy Frontu Wołchowskiego, w styczniu-lutym 1942 zastępcą dowódcy 59 Armii, od lutego do czerwca 1942 dowódcą 4 Armii, a od sierpnia do grudnia 1942 dowódcą 7 Korpusu Powietrznodesantowego. Od grudnia 1942 do marca 1943 dowodził 2 Dywizją Powietrznodesantową, od września 1943 do lutego 1944 był szefem sztabu 63 Armii, a od lutego 1944 do marca 1945 szefem sztabu 70 Armii, 2 listopada 1944 otrzymał stopień generała porucznika. Od marca do lipca 1945 został szefem sztabu 19 Armii, brał udział w operacji wschodniopomorskiej.

Od lipca 1945 do czerwca 1946 był szefem sztabu Kazańskiego Okręgu Wojskowego, od czerwca 1946 do października 1949 szefem sztabu Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego, a od grudnia 1949 do sierpnia 1952 zastępcą dowódcy wojsk Dońskiego Okręgu Wojskowego.

W 1952 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]