Sąd Konstytucyjny (Indonezja)

Sąd Konstytucyjny

Mahkamah Konstituti

Obszar właściwości	Republika Indonezji
Podstawa prawna	Konstytucja Republiki Indonezji
Organizacja wewnętrzna
Skład	9 sędziów
Przewodniczy	Prezes Sądu Konstytucyjnego
Funkcjonowanie
Okres funkcjonowania	od 9 listopada 2001
Siedziba	Dżakarta
Strona internetowa
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Indonezja Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Indonezji Ustrój polityczny Ustrój polityczny Indonezji Konstytucja Konstytucja Indonezji Władza ustawodawcza Ludowe Zgromadzenie Doradcze Ludowa Izba Reprezentantów Regionalna Rada Reprezentantów Władza wykonawcza Prezydent Joko Widodo Rząd Rząd Joko Widodo Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Sąd Konstytucyjny Sąd Najwyższy Prokurator Generalny Indonezji Kontrola państwowa Kontrola państwowa Urząd Kontroli Republiki Indonezji Finanse Bank Indonezji Samorząd terytorialny Podział administracyjny Indonezji Samorząd Terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Partia Demokratyczna Golkar Indonezyjska Partia Demokratyczna - Walka Wybory Wybory parlamentarne: 2014 Wybory prezydenckie: 2014 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Indonezji minister: Retno Marsudi Wikiprojekt Polityka

Sąd Konstytucyjny (indonez. Mahkamah Konstituti) – jeden z naczelnych organów władzy sądowniczej w Republice Indonezji. Utworzony na mocy trzeciej poprawki do konstytucji z 9 listopada 2001 roku. Działalność swoją rozpoczął 15 października 2003 roku. Wcześniej funkcję Sądu Konstytucyjnego sprawował Sąd Najwyższy.

Skład

W skład Sądu Konstytucyjnego wchodzi 9 sędziów, wybieranych po trzech przez indonezyjskiego prezydenta, Ludową Izbę Reprezentantów i Sąd Najwyższy. Kadencja sędziego trwa pięć lat z możliwością jednorazowej reelekcji. Prezes i wiceprezes Sądu Najwyższego wybierani są spośród sędziów i przez sędziów opisywanego organu.

Warunki wyboru

Konstytucja Indonezji w art. 24C ust. 5 wymaga aby kandydat „był prawy i sprawiedliwy, posiadał nienaganną osobowość, charakteryzował się postawą godną męża stanu oraz wyróżniał się wiedzą na temat konstytucji oraz instytucji państwowych”. Wymogi formalne w odniesieniu do kandydata na sędziego w Sądzie Konstytucyjnym zawiera również art. 16 ustawy z 2003 roku stanowiący, iż sędzią może być jedynie indonezyjski obywatel, który ukończył 40 lat w chwili wyboru, posiada wyższe wykształcenie prawnicze, nie został prawomocnie skazany na karę więzienia za przestępstwo zagrożone karą 5 lat pozbawienia wolności lub powyżej, nie ogłosił bankructwa potwierdzonego orzeczeniem odpowiedniego sądu, posiada odpowiednie doświadczenie zawodowe.

Sędziów Sądu Konstytucyjnego wiąże zasada apolityczności oraz niepołączalności stanowisk. Sędziowie w czasie pełnienia urzędu nie mogą być członkami partii politycznych, pełnić innych urzędów państwowych, prowadzić działalności gospodarczej, praktyki adwokackiej oraz innych funkcji natury publicznej.

Zadania Sądu Konstytucyjnego

Do podstawowych zadań Sądu Konstytucyjnego w Republice Indonezji należy:

• kontrola konstytucyjności prawa;
• rozstrzyganie sporów kompetencyjnych;
• badanie zgodności celów i działalności ugrupowań politycznych z ustawą zasadniczą;
• rozpatrywanie protestów wyborczych;
• wydanie opinii dla Ludowej Izby Reprezentantów w sprawie pociągnięcia do odpowiedzialności prezydenta (wiceprezydenta).

Orzeczenia Sądu Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne.

Bibliografia

• S. Bożyk, M. Grzybowski (red.), Systemy Ustrojowe Państw Współczesnych, Białystok 2012.