Pałac w Dobrocinie: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m Dodano kategorię "Dobrocin (województwo dolnośląskie)" za pomocą HotCat |
drobne merytoryczne, drobne redakcyjne |
||
Linia 36: | Linia 36: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Pałac w Dobrocinie został wzniesiony pod koniec XVIII wieku{{r|pałace}}. W XVIII w. majątek należał do rodziny baronów von Seherr–Thoss. W 1830 r. właścicielem stał się starszy radca górniczy von Milecky, a od 1845 r. rodzina Moriz–Eichborn. Następnie majątek na krótko wrócił do rodziny von Seherr–Thoss, lecz już w lipcu 1897 r. były starosta i tajny radca stanu Stanislaus baron von Seherr–Thoss z Wawrzeńczyc sprzedał go, wraz z pałacem, Kuno von Portatiusowi, który był cesarskim radcą poselstwa w Szwecji. On to właśnie gruntownie przebudował pałac w latach 1898–1899 i najprawdopodobniej wtedy wzniesiono północno-wschodnie skrzydło{{r|łucz}}. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1909 roku, kiedy to w skrzydle północno-wschodnim dorobiono dwuosiowy [[ryzalit]]{{r|łucz}}. |
|||
⚫ | |||
⚫ | Po 1945 roku w zabytku mieściły się biura, sklep, przedszkole, a część pomieszczeń wykorzystywano jako lokale mieszkalne{{r|pałace}}. W roku 2015 miał miejsce pożar, który zniszczył niektóre wnętrza{{r|pałace}}. Obecnie (w 2019 roku) pałac jest własnością prywatną osoby fizycznej, ale nie jest użytkowany i niszczeje{{r|pałace}}. |
||
== Architektura == |
== Architektura == |
||
Pałac w Dobrocinie został wniesiony na planie zbliżonym do podkowy, z otwartym dziedzińcem od północnego zachodu{{r|łucz}}. Jest to budowla dwu i trzykondygnacyjna, nakryta dachami czterospadowymi ze ściętymi wierzchołkami, z niewielkimi [[lukarna]]mi i szczytami{{r|łucz}}. Główny korpus frontowej fasady jest [[Oś elewacji|siedmioosiowy]], z trójosiowym pseudoryzalitem zwieńczony schodkowym szczytem, z pięcioma [[Pilaster|pilastrami]]{{r|łucz}}. W pseudoryzalicie znajduje się główne wejście, prowadzące przez |
Pałac w Dobrocinie został wniesiony na planie zbliżonym do podkowy, z otwartym dziedzińcem od północnego zachodu{{r|łucz}}. Jest to budowla dwu i trzykondygnacyjna, nakryta dachami czterospadowymi ze ściętymi wierzchołkami, z niewielkimi [[lukarna]]mi i szczytami{{r|łucz}}. Główny korpus frontowej fasady jest [[Oś elewacji|siedmioosiowy]], z trójosiowym pseudoryzalitem zwieńczony schodkowym szczytem, z pięcioma [[Pilaster|pilastrami]]{{r|łucz}}. W pseudoryzalicie znajduje się główne wejście, prowadzące przez ostrołukowy portal, flankowany dwoma wąskimi oknami{{r|łucz}}. Wieża od strony stawu obecnie jest już pozbawiona stożkowego zwieńczenia.<br /> |
||
Pałac jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: park z końca XIX wieku |
Pałac jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze: |
||
* park z końca XIX wieku |
|||
* pochodząca z przełomu XIX/XX wieku kaplica pałacowa w parku (zdewastowana w latach 80. XX wieku) |
|||
* cmentarz rodowy w parku |
|||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
Wersja z 11:53, 29 mar 2019
nr rej. pałac A/4057/799/WŁ z 14.05.1981, park A/4058/836/WŁ z 18.09.1981[1] | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Ukończenie budowy |
koniec XVIII w. |
Ważniejsze przebudowy |
1898-1899 oraz 1909 r. |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Dzierżoniów | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego | |
50°43′44,77″N 16°41′48,24″E/50,729103 16,696733 |
Pałac w Dobrocinie – wzniesiony pod koniec XVIII wieku, przebudowany w latach 1898-1899 i w 1909 roku. Obecnie nie jest użytkowany.
Położenie
Pałac położony jest w Dobrocinie – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Dzierżoniów, na skraju Kotliny Dzierżoniowskiej, u podnóży Wzgórz Gumińskich[2].
Historia
Pałac w Dobrocinie został wzniesiony pod koniec XVIII wieku[3]. W XVIII w. majątek należał do rodziny baronów von Seherr–Thoss. W 1830 r. właścicielem stał się starszy radca górniczy von Milecky, a od 1845 r. rodzina Moriz–Eichborn. Następnie majątek na krótko wrócił do rodziny von Seherr–Thoss, lecz już w lipcu 1897 r. były starosta i tajny radca stanu Stanislaus baron von Seherr–Thoss z Wawrzeńczyc sprzedał go, wraz z pałacem, Kuno von Portatiusowi, który był cesarskim radcą poselstwa w Szwecji. On to właśnie gruntownie przebudował pałac w latach 1898–1899 i najprawdopodobniej wtedy wzniesiono północno-wschodnie skrzydło[2]. Ostatnia przebudowa miała miejsce w 1909 roku, kiedy to w skrzydle północno-wschodnim dorobiono dwuosiowy ryzalit[2].
Po 1945 roku w zabytku mieściły się biura, sklep, przedszkole, a część pomieszczeń wykorzystywano jako lokale mieszkalne[3]. W roku 2015 miał miejsce pożar, który zniszczył niektóre wnętrza[3]. Obecnie (w 2019 roku) pałac jest własnością prywatną osoby fizycznej, ale nie jest użytkowany i niszczeje[3].
Architektura
Pałac w Dobrocinie został wniesiony na planie zbliżonym do podkowy, z otwartym dziedzińcem od północnego zachodu[2]. Jest to budowla dwu i trzykondygnacyjna, nakryta dachami czterospadowymi ze ściętymi wierzchołkami, z niewielkimi lukarnami i szczytami[2]. Główny korpus frontowej fasady jest siedmioosiowy, z trójosiowym pseudoryzalitem zwieńczony schodkowym szczytem, z pięcioma pilastrami[2]. W pseudoryzalicie znajduje się główne wejście, prowadzące przez ostrołukowy portal, flankowany dwoma wąskimi oknami[2]. Wieża od strony stawu obecnie jest już pozbawiona stożkowego zwieńczenia.
Pałac jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzą jeszcze:
- park z końca XIX wieku
- pochodząca z przełomu XIX/XX wieku kaplica pałacowa w parku (zdewastowana w latach 80. XX wieku)
- cmentarz rodowy w parku
Przypisy
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 9. [dostęp 20.02.2015].
- ↑ a b c d e f g Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, s. 98-101. ISBN 978-83-89102-63-8.
- ↑ a b c d Damian Dąbrowski: Dobrocin. [w:] Pałace Śląska [on-line]. [dostęp 2017-03-18].
Bibliografia
- Romuald Łuczyński: Zamki, dwory i pałace w Sudetach. Legnica: Stowarzyszenie „Wspólnota Akademicka”, 2008, ISBN 978-83-89102-63-8.
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, Masyw Ślęży, Równina Świdnicka, Kotlina Dzierżoniowska, t. 20, pod red. Marka Staffy, Wrocław: "I-Bis", 2005, ISBN 83-85773-78-9, s. 142-143