Stiepan Wierszkowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stiepan Wierszkowicz
Степан Антонович Вершкович
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1900
Sielce, rejon mołodecznieński

Data i miejsce śmierci

lata 70.
Ługowa

Przebieg służby
Lata służby

19191953

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR)

Stiepan Wierszkowicz, w Polsce używał imienia Stefan (ros. Степан Антонович Вершкович; ur. 16 lipca?/29 lipca 1900 we wsi Sielce, rejon mołodecznieński, zm. w latach 70. w Ługowej) – radziecki oficer, dowódca 2 Sudeckiej Brygady Pancernej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W maju 1919 został powołany do Armii Czerwonej. Brał udział w walkach z wojskami gen. Denikina. W latach 1936-38 był odkomenderowany do Mongolii, następnie pełnił służbę w Kałudze, Zabajkalskim i Moskiewskim Okręgu Wojskowym.

Po napaści Niemiec na Związek Radziecki brał udział w walkach obronnych, został za nie odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Dowodził radzieckim 34 pułkiem pancernym, 19 pułkiem pancernym i 9 gwardyjską brygadą pancerną.

W listopadzie 1944, w stopniu pułkownika, został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 brygady pancernej w składzie 1 Korpusu Pancernego Wojska Polskiego. Brygada uczestniczyła w walkach na kierunku Budziszyn i Drezno, zdobyła miasto Niska, wyszła nad Szprewę. Za dowodzenie w tych walkach został odznaczony Orderem Kutuzowa II stopnia, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy i Orderem Odrodzenia Polski III klasy.

W sierpniu 1945 został szefem sztabu zarządu Dowódcy Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Wojska Polskiego. Od grudnia tegoż roku pozostawał w dyspozycji Zarządu Kadr Dowódcy Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Wojsk Lądowych. W maju 1946 wyznaczony na stanowisko starszego oficera 5 Wydziału Zarządu Operacyjnego Głównego Sztabu Wojsk Lądowych.

W czerwcu 1953 został zwolniony do rezerwy[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. [Zespół autorów: Великая Отечественная: Комкоры. Военный биографический словарь. Moskwa, wyd. Kuczkowo pole, 2006. Tom 2 strony 120-121. ISBN 5-901679-08-3.]