Strzępiak brązowoczarny
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak brązowoczarny |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe fuscidula Velen. České Houby 2: 378 (1920 | |
Strzępiak brązowoczarny (Inocybe fuscidula (Velen) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Inocybe brunneoatra (R. Heim) P.D. Orton 1960
- Inocybee descissa f. bisporigera J.E. Lange 1940
- Inocybe descissa var. brunneoatra R. Heim 1931
- Inocybe fuscidula var. bisporigera Kuyper 1986
- Inocybe virgatula Kühner, Bull. 1955
- Inocybe virgatula var. bisporigera (Kuyper) E. Ludw. 2017
Nazwę polską podał Andrzej Nespiak w 1990 r. dla synonimu Inocybe brunneoatra[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1–2,5 cm, początkowo stożkowaty, potem płasko rozpostarty, zazwyczaj z wyraźnym garbkiem. Powierzchnia włóknista, pokryta przylegającymi, ciemnobrązowymi włókienkami na jasnym tle. Na środku ciemniejszy[4].
Zatokowato wycięte i szeroko przyrosnięte. U młodych owocników białawe, u starszych kolejno ochrowoszarawe, jasnobrązowe, ciemnobrązowe. Ostrza biało orzęsione[4].
Wysokość 1,5–3,5 cm, grubość 0,3–0,5 cm, walcowaty, nieco grubszy u podstawy, pełny, często wygięty. Szczyt białawy i oszroniony, poza tym włóknisty. Po dotknięciu zmienia barwę na brązową[4].
Białawy, o słabym zapachu mąki. Smak początkowo nieco ostry, potem łagodny[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 8–12 × 6–8 µm. Cheilocystydy i pleurocystydy 40–80 × 10–20 µm. W górnej części trzonu występują kaulocystydy o wymiarach 30–145 × 12–18 µm[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Strzępiak włóknisty występuje w Europie i Ameryce Północnej[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano co najmniej 10 stanowisk[3].
Grzyb mikoryzowy. Rośnie na ziemi, głównie w lasach i zaroślach i szkółkach leśnych. W Polsce znajdywany w towarzystwie takich drzew jak: brzoza, buk, grab, modrzew, świerk, topola i wierzba. Owocniki zazwyczaj od czerwca do października[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2019-12-17] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2019-12-17].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b c d e Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ DiscoverLife [online] [dostęp 2019-12-06].