Strzępiak krótkotrzonowy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak krótkotrzonowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe langei R. Heim Encyclop. Mycol., 1 Le Genre Inocybe (Paris): 335 (1931) | |
Strzępiak krótkotrzonowy (Inocybe langei R. Heim) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
- Inocybe langei f. major J.E. Lange 1938
- Inocybe langei f. major Singer 1936
- Inocybe langei var. heterosporoides Reumaux 1983
- Inocybe langei var. major Singer 1936
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3], Andrzej Nespiak opisał ten gatunek pod nazwą strzępiak Langego[4].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 2,5–3 cm, początkowo stożkowaty, potem płasko rozpostarty z niewielkim garbkiem w kształcie brodawki. Brzeg początkowo podgięty, potem prosty i nieco wygięty ku górze. Powierzchnia początkowo wełnista lub na szczycie włóknista, przy brzegu popękana na małe i zupełnie przylegające łuseczki. Czasami (rzadziej) bywa pasemkowata lub włóknista. Barwa od żółtawoochrowej do płowej, na szczycie zawsze ciemniejsza, zwykle brązowochrowa. Niektóre owocniki maja słaby pomarańczowy lub miedziany odcień[4].
Wycięte i przyrośnięte, z blaszeczkami, czasem rozwidlone. Początkowo białawe, szarobeżowe lub nieco ochrowe, potem ochrowe, rzadziej ze słabym oliwkowym odcieniem. Ostrza równe lub faliste, szczerbate i orzęsione[4].
Wysokość 2–3 cm, grubość 2–8 mm, mniej więcej walcowaty, dołem nieco zgrubiały ze słabo wyróżniającą się bulwką. Powierzchnia o barwie od nieco żółtawej lub ochrowej do płowej i silnie oszroniona, z wyjątkiem podstawy, która jest włóknista lub prawie gładka[4].
Białawy lub brudnobiały, rzadziej z czerwonawym odcieniem[4].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 6,5–10 × 4,5–6,5 µm, jajowate, rzadziej nieco gruszkowate, z dzióbkiem. Podstawki 28–30 × 7–8 µm. Cheilocystydy i pleurocystydy 40–68 × 11–21 µm z kryształkami. Ich ściana w wodorotlenku amonu barwi się na żółto. Kaulocystydy z kryształkami lub bez. Ich ściana w wodorotlenku amonu również barwi się na żółto[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Znane jest występowanie strzępiaka krótkotrzonowego w niektórych krajach Europy[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano jedno stanowisko w Poznaniu[3]. Nowe stanowisko podano w 2018 r. w ogrodzie roślin leczniczych Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego[6]. Rozprzestrzenienie i częstość występowania tego gatunku w Polsce nie są znane[3].
Grzyb mikoryzowy. Rośnie pod drzewami liściastymi[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-02-17] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2020-02-16].
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b c d e f g Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ Index Fungorum [online] [dostęp 2020-02-03] (ang.).
- ↑ Marcin S. Wilga, Mirosław Wantoch-Rekowski, Grzyby wielkoowocnikowe i śluzowce ogrodu roślin leczniczych Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Przegląd Przyrodniczy XXIX, 1 (2018): 21-33