Strzępiak wierzbowy
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
strzępiak wierzbowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Inocybe salicis Kühner Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 70: 175 (1955) [1954] | |
Strzępiak wierzbowy (Inocybe salicis Kühner) – gatunek grzybów należący do rodziny strzępiakowatych (Inocybaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Inocybe, Inocybaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Według Index Fungorum jest to takson niepewny[1].
Nazwę polską podał Andrzej Nespiak w 1990 roku[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 1–3 cm, początkowo stożkowaty, potem rozpostarty z garbkiem w kształcie brodawki. Brzeg początkowo podgięty, potem rozprostowujący się. Powierzchnia delikatnie włóknista, przy brzegu porysowana, o barwie płowej, jasnobrązowej lub ochrowobrązowej. Na garbku zanikające resztki osłony[2].
Z blaszeczkami, początkowo szaroochrowe, potem płowoszare. Ostrza silnie orzęsione[2].
Wysokość 1,5–5 cm, grubość 0,2–0,4 cm, walcowaty, nieco wygięty, z wyraźną, grubą i obrzeżoną bulwką. Powierzchnia początkowo biaława, z czasem ciemniejąca i osiągająca taką samą barwę, jak kapelusz. Tylko bulwka pozostaje biała. Trzon oprószony na całej długości[2].
W kapeluszu białawy, w trzonie o barwie jasnego drewna i włóknisty. Brak wyraźnego zapachu[2].
- Cechy mikroskopowe
Zarodniki 10–13 × 8–10 µm. Cheilocystydy i pleurocystydy 50–75 × 20–30 µm i ścianie grubości 3–5 µm. Kaulocystydy podobne, ale nieco mniejsze, z kryształkami lub bez[2].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano cztery stanowiska[3].
Grzyb mikoryzowy. Występuje na ziemi w lasach[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-03-29] (ang.).
- ↑ a b c d e f Andrzej Nespiak, Grzyby. Tom XIX. Strzępiak (Inocybe), Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Marie Curie Skłodowskiej, 1990, ISBN 83-01-08749-8
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1