Wacław Hulewicz (1891–1985)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Hulewicz
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 września 1891
Kościanki

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1985
Szczecin

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

55 Poznański Pułk Piechoty
63 Toruński Pułk Piechoty
67 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941)

Wacław Andrzej Nikodem Hulewicz h. Nowina (ur. 15 września 1891 w Kościankach, zm. 13 stycznia 1985 w Szczecinie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, inżynier rolnictwa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 września 1891 w majątku Kościanki, w rodzinie Leona i Heleny z Kaczkowskich[1]. Był bratem: Stanisławy Ilińskiej (1885–1976), Antoniny (1890–1978), zamężnej z Mściwojem Semerau-Siemianowskim, Katarzyny (1901–1907), Jerzego (1886–1941), Bohdana (1888–1968) i Witolda (1895–1941)[2].

Uczęszczał do gimnazjum w Trzemesznie i średniej szkoły rolniczej w Brzegu[2]. Ukończył studia rolnicze we Wrocławiu i odbył jednoroczną obowiązkową służbę wojskową w tamtejszym pułku piechoty[2]. Przed I wojną światową odbył praktyki rolnicze w majątkach w Ptaszkowie, Chwałkowicach i Saksonii. W 1913 wydzierżawił majątek Gajewo. W czasie wojny, w stopniu porucznika, walczył w szeregach Armii Cesarstwa Niemieckiego na froncie wschodnim, później austriackim, a od sierpnia 1918 zachodnim[3]. Pod koniec wojny przebywał w szpitalu wojskowym w Toruniu, gdzie leczył się po samookaleczeniu, a następnie symulował chorobę[3].

Założył „Sokoła” w Wąbrzeźnie, Golubiu i Kowalewie oraz kierował Powiatową Strażą Ludową. Od 3 do 5 grudnia 1918 brał udział w obradach Polskiego Sejmu Dzielnicowego w Poznaniu.

Pod koniec stycznia 1919 został wcielony do 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, awansowany na kapitana i wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii[3]. W marcu tego roku wziął udział w odsieczy Lwowa. Został ranny[3]. Na początku września 1919 został dowódcą Batalionu Zapasowego Toruńskiego Pułku Strzelców (późniejszego 63 Toruńskiego Pułku Piechoty) w Inowrocławiu, a później w Toruniu[4]. W grudniu 1920 został zdemobilizowany[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 517. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[5]. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 55 Pułku Piechoty w Lesznie[6], w 1923 do 67 Pułku Piechoty w Brodnicy[7], a od 1924 do 63 Pułku Piechoty w Toruniu[8]. W 1934 jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń. W dalszym ciągu posiadał przydział w rezerwie do 63 pp[9].

Po przeniesieniu do rezerwy gospodarował dzierżawionym majątkiem Papowo Toruńskie[10]. W latach 20. był prezesem bądź wiceprezesem m.in. Pomorskiego Stowarzyszenia Rolniczo-Handlowego, Pomorskiej Izby Rolniczej (1922), Związku Rewizyjnego Spółdzielni Rolniczych na województwo pomorskie w Toruniu (1926–1927), Kółka Rolniczego i Rady Nadzorczej Spółdzielni Mleczarskich w Papowie Toruńskim, Koła Porad Sąsiedzkich na powiat toruński. Był związany z również z Pomorską Ligi Obrony Powietrznej Państwa[11].

Zmarł 13 stycznia 1985 w Szczecinie[12]. Został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie[12].

Wacław Hulewicz był żonaty z Julią z Piwnickich (ur. 19 listopada 1892, zm. 28 lipca 1985)[13], z którą miał czworo dzieci:

  • Macieja ur. 1 kwietnia 1920), podchorążego rezerwy artylerii, członka ZWZ, zm. 19 grudnia 1940 w KL Auschwitz,
  • Benedykta ps. „Ben” ur. 16 czerwca 1926, kaprala podchorążego Batalionu Golski, poległego 26 sierpnia 1944 w Warszawie,
  • Teresę Marię ps. „Bożena” ur. 25 września 1921, peżetkę, poległą 5 września 1944 w Warszawie,
  • Urszulę ur. 22 października 1922, zamężną z Zygmuntem Górskim[12], członkinię ZWZ, zm. 2 marca 1988.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Jego imieniem nazwano ulicę na Stawkach w Toruniu.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-06-12].
  2. ↑ a b c d Przybyszewski 1989 ↓, s. 31.
  3. ↑ a b c d Przybyszewski 1989 ↓, s. 32.
  4. ↑ Tomaszewski 1929 ↓, s. 7.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 474.
  6. ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 98.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 318.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 274.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 8, 524.
  10. ↑ Przybyszewski 1989 ↓, s. 33.
  11. ↑ Przybyszewski 2004 ↓, s. 104.
  12. ↑ a b c Przybyszewski 1989 ↓, s. 35.
  13. ↑ Michał Pawełczyk, Hulewicz Wacław Andrzej Nikodem | Powstańcy Wielkopolscy powiatu wrzesińskiego [online] [dostęp 2023-02-13] (pol.).
  14. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1926 r. nr 99, poz. 294 „za zasługi, położone na polu pracy w organizacjach rolniczo-handlowych”.
  16. ↑ a b Przybyszewski 1989 ↓, s. 34.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Hulewicz_(1891–1985)&oldid=73491802”