Wojciech Stefaniec

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wojciech Stefaniec (ur. 1980) - grafik, plakacista, autor okładek do książek i albumów muzycznych, rysownik komiksowy. Absolwent Akademii Pomorskiej w Słupsku. Uważany za jednego z najwybitniejszych swojego pokolenia[potrzebny przypis]. Autor kilkunastu komiksów, z czego dwa „Noir” (2013) i „Wróć do mnie, jeszcze raz” (2016) otrzymały Nagrodę Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego za najlepszy album roku. Jego szeroki warsztat pozwala mu na wykorzystywanie wielu technik sztuk wizualnych, poprzez tradycyjne sztuki graficzne, farby i kolaże, aż po grafikę komputerową i prymitywną animację. Zajmuje się również składem książek i komiksów. Współpracował z wieloma najważniejszymi twórcami komiksów współczesnej sceny komiksowej w Polsce, m.in. Jerzym Szyłakiem, Dominikiem Szcześniakiem, Bartoszem Sztyborem, Danielem Gizickim, jak również z pisarzem Danielem Odiją, z którym stworzył BARDO TETRALOGIĘ[1]. Uczestniczył w wielu wystawach poświęconych polskiemu komiksowi[potrzebny przypis]. Jego komiksy zostały przetłumaczone na język węgierski (NOIR 2019) i niderlandzki (Stolp 2022, Rita 2023).

Nagrody[potrzebny przypis][edytuj | edytuj kod]

  • 2023 — Nagroda Literacka m.st. Warszawy w kategorii komiks i powieść graficzna za komiks REGE[2].
  • 2023 — Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego w kategorii najlepszy rysownik roku za komiks REGE.
  • 2022 — Najlepszy polski album komiksowy WYDZIAŁ 7 na Międzynarodowym Festiwalu Komiksów i Gier.
  • 2022 — Najlepszy rysownik za „Bardo. Rege”[3].
  • 2019 — Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego w kategorii najlepszy rysownik roku za komiks RITA[4].
  • 2015 — Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego w kategorii najlepszy album roku i najlepszy rysownik roku za komiks WRÓĆ DO MNIE, JESZCZE RAZ do scenariusza Bartosza Sztybora[4].
  • 2014 — Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego na Międzynarodowych Targach Książki w Warszawie w kategorii najlepszy album roku 2013 za komiks NOIR.
  • 2011 — Nagroda Polskiego Stowarzyszenia Komiksowego w kategorii najlepszy rysownik roku za komiks SZELKI do scenariusza Jerzego Szyłaka[4].
  • 2011 — Pierwsza nagroda w konkursie dziennikarskim im. Jana Stepka zdobył za okładkę z dnia 13 stycznia 2011 wykonaną dla Głosu Pomorza,
  • 2011 — III miejsce w kategorii dzienniki regionalne w konkursie Izby Wydawców Prasy na Prasową Okładkę Roku Grand Front 2011 za okładkę z dnia 13 stycznia 2011 r. wykonaną dla Głosu Pomorza.
  • 2008 — Brązowa Chimera za okładkę Głosu Pomorza z dnia 07 sierpnia.
  • Nagrody za krótkie formy komiksowe: Wspomnienie, Praha.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • 2023 — Rege, wyd. Timof Comics[5]
  • 2022 — Wydział 7 #09: Azyl, wyd. Ongrys[6]
  • 2019 — Rita, wyd. Timof Comics[7]
  • 2019 — ECO, wyd. Polska Press[8]
  • 2019 — Hejt, wyd. Polska Press[8]
  • 2019 — Rodzice swoich dzieci, Dzieci swoich rodziców, wyd. Celuloza[9]
  • 2018 — Kac, wyd. Polska Press[8]
  • 2017 — Stolp, wyd. Wydawnictwo Komiksowe[10]
  • 2015 — Mocarz, wyd. Polska Press[8]
  • 2015 — Wróć do mnie, jeszcze raz, wyd. timof i cisi wspólnicy[11]
  • 2015 — Opowieści znad Bałtyku, wyd. timof i cisi wspólnicy[12]
  • 2013 — Ludzie, którzy nie brudzą sobie rąk, wyd. timof i cisi wspólnicy[13]
  • 2013 — NOIR, wyd. timof i cisi wspólnicy[14]
  • 2011 — Szelki[15]
  • 2008 — Szanowny[16]
  • 2008 — Bajki surabajki, wyd. Novae Res[17]
  • 2007 — Alveum, wyd. timof i cisi wspólnicy[18]
  • 2006 — Dom żałoby cz. 3, wyd. timof i cisi wspólnicy[19]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tetralogia BARDO | Daniel Odija & Wojciech Stefaniec [online], radiokrakowkultura.pl [dostęp 2024-05-22].
  2. ↑ Ogłoszono laureatów XVI Nagrody Literackiej m.st. Warszawy [online], instytutksiazki.pl, 19 czerwca 2023 [dostęp 2024-05-22] (pol.).
  3. ↑ Polska Akademia Sztuki Komiksowej przyznała Orient Meny 2022 [online], instytutksiazki.pl, 29 maja 2023 [dostęp 2024-05-22] (pol.).
  4. ↑ a b c Dominik Sobel, O nagrodach [online], Nagrody Orient Men [dostęp 2024-05-22] (pol.).
  5. ↑ Daniel Odija, Rege, Daniel Odija, Wojciech Stefaniec (red.), Wydanie pierwsze, Bardo / Odija, Stefaniec, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2022, ISBN 978-83-66347-94-6 [dostęp 2024-05-22].
  6. ↑ Tomasz Kontny, Azyl, Marek Turek, Tomasz Kontny, Wojciech Stefaniec (red.), Wydział VII / Tomasz Kontny, Szczecin: Wydawnictwo Ongrys, 2022, ISBN 978-83-66603-45-5 [dostęp 2024-05-23].
  7. ↑ Daniel Odija, Rita, Daniel Odija, Wojciech Stefaniec (red.), Wydanie II, Bardo / Odija, Stefaniec, Warszawa: Timof i cisi wspólnicy, 2023, ISBN 978-83-67440-42-4 [dostęp 2024-05-22].
  8. ↑ a b c d Cd Jack Opublikowano 22 czerwca 2019 15:52, Hejt i Eco - nowe komiksy Wojtka Stefańca [online], IGN Polska, 22 czerwca 2019 [dostęp 2024-05-23] (pol.).
  9. ↑ Rodzice swoich dzieci. Dzieci swoich rodziców - okładka - Aleja Komiksu [online], alejakomiksu.com [dostęp 2024-05-23].
  10. ↑ Daniel Odija, Stolp, Daniel Odija, Wojciech Stefaniec (red.), Wydanie II, Bardo / Odija, Stefaniec, Warszawa: Timof i cisi wspólnicy, 2023, ISBN 978-83-67440-41-7 [dostęp 2024-05-22].
  11. ↑ Bartosz Sztybor, Wojciech Stefaniec, Wróc do mnie, jeszcze raz, Wydanie I, Warszawa: Timof Comics, 2015, ISBN 978-83-63963-58-3 [dostęp 2024-05-22].
  12. ↑ Opowieści znad Bałtyku, 2015, ISBN 978-83-63963-74-3.
  13. ↑ Wojciech Stefaniec, Ludzie którzy nie brudzą sobie rąk, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2013, ISBN 978-83-63963-12-5 [dostęp 2024-05-22].
  14. ↑ Łukasz Bogacz, Wojciech Stefaniec, Noir, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2013, ISBN 978-83-63963-16-3 [dostęp 2024-05-22].
  15. ↑ Jerzy Szyłak, Wojciech Stefaniec, Szelki, Warszawa: Timof Comics - Timof i Cisi Wspólnicy, 2011, ISBN 978-83-61081-64-7 [dostęp 2024-05-22].
  16. ↑ Bartosz Sztybor, Wojciech Stefaniec, Szanowny, Komiksowa Alternatywa, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2008, ISBN 978-83-61081-13-5 [dostęp 2024-05-22].
  17. ↑ Szczepan Karaś, Wojciech Stefaniec, Bajki surabajki, Gdynia: Novae Res - Wydawnictwo Innowacyjne, 2008, ISBN 978-83-61194-72-9 [dostęp 2024-05-22].
  18. ↑ Wojciech Stefaniec, Alveum, Komiksowy Underground, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2007, ISBN 978-83-925277-2-5 [dostęp 2024-05-22].
  19. ↑ Dominik Szcześniak, Wojciech Stefaniec, Dom żałoby. 3, Komiksowa Alternatywa, Warszawa: Timof i Cisi Wspólnicy, 2007, ISBN 978-83-922963-9-3 [dostęp 2024-05-22].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Stefaniec&oldid=73835616”