Złoczew (gmina w guberni kaliskiej)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Złoczew
gmina wiejska
1870-1874
Państwo

 Królestwo Polskie

Gubernia

gubernia kaliska

Powiat

sieradzki

Data powstania

31 maja 1870

Data likwidacji

1874

Siedziba

Złoczew

brak współrzędnych

Złoczew – dawna gmina wiejska istniejąca przejściowo w XIX wieku w guberni kaliskiej. Siedzibą władz gminy była osada miejska Złoczew.

Gmina Złoczew powstała 19 maja?/31 maja 1870 w powiecie sieradzkim, w związku z utratą praw miejskich przez miasto Złoczew i przekształceniu jego w wiejską gminę Złoczew w granicach dotychczasowego miasta[1].

Przez pewien czas istniały równocześnie dwie wiejskie gminy Złoczew (gmina wiejska Złoczew istniała już w 1866 roku)[2][3], lecz w 1874 obie gminy połączono w jedną gminę Złoczew[4][5].

Po I wojnie światowej Złoczew stał się ponownie odrębną jednostką administracyjną (gminą miejską), po przywróceniu mu praw miejskich 7 lutego 1919 roku[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Postanowienie z 30 grudnia (11 stycznia) 1869/70, ogłoszone 19 (31) maja 1870 (Dziennik Praw, rok 1870, tom 70, nr 241, s. 67)
  2. Postanowienie z 17 (29) września 1866, ogłoszone 5 (17) stycznia 1867 (Dziennik Praw, rok 1866, tom 66, nr 219, s. 279)
  3. Postanowienie z 29 grudnia 1867 (10 stycznia 1868), ogłoszone 8 (20) lutego 1868 (Dziennik Praw, rok 1868, tom 67, nr 228, s. 359)
  4. Skorowidz Królestwa Polskiego czyli Spis alfabetyczny miast, wsi, folwarków, kolonii i wszystkich nomenklatur w guberniach Królestwa Polskiego, z wykazaniem: gubernii, powiatu, gminy, parafii, sądu pokoju lub gminnego, oraz najbliższej stacyi pocztowej, wraz z oddzielnym spisem gmin podług najświeższej ich liczby i nazwy ułożony, wykazujący: odległość każdej danej gminy od miasta powiatowego i sądu swojego gminnego; czy i jakie znajdują się w gminie zakłady fabryczne lub przemysłowe, szkoły itp. oraz ludność każdej gminy, obejmujący także podział sądownictwa krajowego świeżo urządzonego. T. 2
  5. Powiat sieradzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 579.
  6. Dz.U. z 1919 r. nr 13, poz. 140