Łopusznica

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łopusznica
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

starosamborski

Wysokość

400 m n.p.m.

Populacja 
• liczba ludności


506

Nr kierunkowy

+ 380 3238

Kod pocztowy

82062

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Łopusznica”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Łopusznica”
Ziemia49°30′16″N 22°43′30″E/49,504444 22,725000

Łopusznica (ukr. Лопушниця) – wieś w rejonie starosamborskim obwodu lwowskiego Ukrainy. Wieś liczy około 506 mieszkańców. Podlega starzawskiej silskiej radzie.

Wieś starostwa przemyskiego w drugiej połowie XVI wieku[1], położona była na przełomie XVI i XVII wieku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[2].

W 1921 r. liczyła około 498 mieszkańców. Przed II wojną światową należały do powiatu dobromilskiego w województwie lwowskim.

Na zachód od wsi leżała dawniej wieś Łopuszanka, wyludniona w 1950 roku. Znajduje się tam najdalej na wschód wysunięty punkt obwodu lwowskiego.

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

  • Cerkiew greckokatolicka

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mapa WIG Dobromil Pas 50 Słup 35 Warszawa 1938
  • Księga adresowa Polski (wraz z W.M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej Warszawa 1928 s. 750

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. w świetle lustracji przeprowadzonej w latach 1564-1565, Mateusz Fac, Początki i kształtowanie się grodowego starostwa przemyskiego (z uwzględnieniem kompetencji starostów i majątku domeny monarszej pod ich zarządem do końca XVI wieku), w: Rocznik Historyczno - Archiwalny, T. XXI, Przemyśl 2010, s. 15.
  2. Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej , Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 2.