Pruszkowo (województwo wielkopolskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pruszkowo
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

grodziski

Gmina

Wielichowo

Liczba ludności (2011)

126[2]

Strefa numeracyjna

61

Kod pocztowy

64-050[3]

Tablice rejestracyjne

PGO

SIMC

0597541

Położenie na mapie gminy Wielichowo
Mapa konturowa gminy Wielichowo, po lewej znajduje się punkt z opisem „Pruszkowo”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Pruszkowo”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Pruszkowo”
Położenie na mapie powiatu grodziskiego
Mapa konturowa powiatu grodziskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Pruszkowo”
Ziemia52°07′11″N 16°17′46″E/52,119722 16,296111[1]

Pruszkowo (pol. hist. Proszkowo[4][5]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, w gminie Wielichowo[6].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od drugiej połowy XIV wieku. Kiedyś miała ona inną nazwę i nazywała się Proszkowo. Po raz pierwszy wymieniana w łacińskojęzycznym dokumencie z 1380 jako Proszkowo, Minor Prochy, 1397 Proskowo, 1404 Minor Prochi, 1421 Proscowo, 1430 Minus Prochy, 1460 Proschewicze, 1492 Pruski!, 1588 Małe Prochy[4].

Miejscowość była wsią szlachecką należącą do lokalnej szlachty wielkopolskiej z rodu Proszkowskich, którzy od nazwy wsi utworzyli swoje odmiejscowe nazwisko, a także Proskich, Krzyckich. W 1404 miejscowość należała do powiatu kościańskiego Korony Królestwa Polskiego. Od 1380 należała do parafii Prochy[4].

Pierwszy raz miejscowość wzmiankowana była w 1380, kiedy to bracia Sambor, Jan, Stanisław, Stępota i Maciej ufundowali kościół oraz ofiarowali na jego utrzymanie m.in. karczmę i ogród we wsiach Pruszkowo i Prochy. W dokumencie tym obok nazwy miejscowości zapisanej w formie „Proszkowo” pojawia się także na oznaczenie wsi Prochy pod nazwą „Minor Prochy”, co wskazuje, że Pruszkowo oraz Prochy były kiedyś jedną osadą, która z czasem została podzielona na dwie mniejsze, prawdopodobnie w wyniku podziałów spadkowych lub transakcji majątkowych. Z czasem obie stały się osobnymi wsiami[4].

W latach 1397-1429 jako właściciel we wsi odnotowany został Pakosz Proszkowski z Proszkowa. W 1416 sąd ziemski nakazał w okresie 2 tygodni wydzielić synom połowę dziedziny Pruszkowo i jeśli któryś zechce pozostać z ojcem, pozostali bracia wydzielą mu równą część, przypadającą na niego z własności, które otrzymali od ojca, aż do ostatecznego uzgodnienia. W 1418 Pakoszowi sąd ziemski po raz kolejny nakazał podzielić się z jego dziećmi Szczedrzykiem, Dobrogostem, Chwalimirem, Piotrem, Janem, Dobroszką i Formoszką po połowie pieniędzmi za sprzedaż Pruszkowa, a zobowiązał go do zachowania połowy majątku dla siebie z racji dóbr po ojcu, a pozostałe 21 grzywien szer. groszy wypłacić dzieciom z tytułu oprawy ich matki. Sąd zaznaczył, że swoje dotychczasowe długi ojciec oraz dzieci mieli dzielić po połowie[4].

W 1436 woźny sądu ziemskiego zapowiedział należące do Janusza Tadera majątki: drogi boczne, łąki, pastwiska, lasy oraz wszystkie pożytki dziedzin Pruszkowa i Tarnowa oraz część łąki koło Prochów nad rzeką. W 1450 Mikołaj, Piotr, Michał, Jan i Stanisław dziedzice niedzielni w Pruszkowie sprzedali za 200 grzywien wieś Pruszkowo braciom Stanisławowi i Janowi, niedzielnym dziedzicom z Prochów[4].

Pod koniec XVI wieku wieś notowano jako opuszczoną. W 1588 Bartłomiej Krzycki posiadał połowę opuszczonej wówczas wsi Pruszkowo oraz połowę Tarnowy. W 1592 Bartłomiej ten zapisał swojej żonie Reginie Gembickiej, córce zmarłego Pawła Gembickiego oraz wdowy po Wojciechu Pożarowskim, 700 złotych posagu i wiana na połowie swoich części we wsiach Tarnowa osiadłej oraz opuszczonej wsi Pruszków. W 1593 Stanisław Głębocki sprzedał Baltazarowi Tłockiemu połowę wsi osiadłej wsi Tarnowy oraz opuszczonego Pruszkowa za 4000 złotych[4].

Wieś odnotowano również w historycznych rejestrach podatkowych. W 1580 miał miejsce pobór podatków z folwarku Macieja Proskiego od 4 zagrodników, dwóch najemnych robotników od pługa zwanych ratajami[4][5]. Około 1739 jako właścicielkę zarejestrowano Rozalię Kierską[5].

Wskutek II rozbioru Polski w 1793 wieś przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Pruszkowo Olendry należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Kosten rejencji poznańskiej[7]. Pruszkowo Olendry należało do okręgu wielichowskiego tego powiatu i stanowiło część majątku Prochy, którego właścicielem był wówczas Piotr Radoński[7]. Według spisu urzędowego z 1837 roku Pruszkowo Olendry liczyło 122 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 23 dymy (domostwa)[7].

Pod koniec XIX wieku używano nazw Proszkowo, Pruszkowo i Małe Prochy[5]. Wieś należała do powiatu Kosten i liczyła 24 domostw i 165 mieszkańców (15 katolików i 150 protestantów)[5].

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie poznańskim[8]. W 2011 Pruszkowo liczyło 126 mieszkańców[2]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 110463
  2. a b woj. wielkopolskie >> pow. grodziski >> gmina Wielichowo. Wszystkie dane dla miejscowości Pruszkowo. [w:] Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-02-22].
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1052 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. a b c d e f g h Gąsiorowski 1999 ↓, s. 819–820.
  5. a b c d e Proszkowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IX: Pożajście – Ruksze, Warszawa 1888, s. 64.
  6. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1766, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-02-22]. 
  7. a b c Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère), 1846, s. 213.
  8. Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]