Ulica Rynkowa w Poznaniu
| Stare Miasto | |||||||||||||
 Ulica Rynkowa, widok w kierunku krzyżówki z ulicami 23 Lutego i Kramarską (2012) | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Poznania  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |||||||||||||
 52°24′32,4″N 16°55′57,9″E/52,408990 16,932750
| |||||||||||||
Ulica Rynkowa – ulica w Poznaniu na Starym Mieście, na osiedlu Stare Miasto biegnąca od Starego Rynku w kierunku północnym. Nazwę otrzymała w 1870 roku. Do 1919 nazywana: Marktstrasse (Marktgasse), 1919-1939: Rynkowa, 1939-1945: Opitzstrasse, od 1945: Rynkowa.
Ulica należy do najkrótszych traktów Starego Miasta w Poznaniu, nie licząc ulic bloku śródrynkowego. W średniowieczu nie miała większego znaczenia handlowego i pełniła rolę łącznika między Rynkiem, a młynem na przepływającej wówczas w tym rejonie na powierzchni Bogdance (obecnie rzeka jest skanalizowana). Do czasu II wojny światowej łączyła Rynek z ulicą 23 Lutego i gmachem pocztowym na narożniku Alei Marcinkowskiego oraz zachodnimi dzielnicami miasta. Największą budowlą był tutaj wtedy dom towarowy Franciszka Woźniaka znacznie przebudowany w 1935[1].
U północnego wylotu stoi pomnik Klemensa Janickiego z 2015.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Część 2, Wydawnictwo Kwartet, Poznań, 2006, s. 61, ISBN 83-60069-25-5
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Zaleski, Nazwy ulic w Poznaniu, Magistrat Stołeczny Miasta Poznania, 1926
- Zbigniew Zakrzewski, Nazwy osobowe i historyczne ulic Poznania, Wydawnictwo Poznańskie, 1971
- Poznań plus 4 - plan miasta 1:20.000, wyd. Demart, Warszawa, 2006, ISBN 83-7427-282-1
