Ulica Szkolna w Poznaniu
| Stare Miasto | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość |
250 m | ||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Poznania  | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||
 52°24′27,8″N 16°55′56,5″E/52,407712 16,932362
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Szkolna – ulica w Poznaniu na Starym Mieście, na osiedlu Stare Miasto biegnąca od Starego Rynku w kierunku południowym. W średniowieczu nosiła nazwę Psia, Wrocławska Psia oraz Panieńska, do 1919: Schulstrasse, 1919-1939: Szkolna, 1939-1945: Schulstrasse, od 1945: Szkolna.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Ulica wytrasowana podczas lokacji miasta w 1253[1] i wybiegająca z południowo-zachodniego naroża Starego Rynku kończyła się w średniowieczu ślepo, na murze miejskim. Już w XV wieku była całkowicie, obustronnie zabudowana (tylko jeden dom był wówczas murowany). Wśród mieszkańców dominowali rzeźnicy i piwowarzy. Działałą tu mennica królewska[1], która przyczyniła się do rozkwitu w Poznaniu sztuki medalierskiej i grawerstwa[2]. W połowie XVII wieku Ludwika Maria Gonzaga, żona króla Jana Kazimierza, przeznaczyła znaczne fundusze na wzniesienie przy ulicy klasztoru karmelitanek bosych, który zrealizowano na narożniku ulicy Koziej w 1667. Szkoła działająca przy klasztorze dała asumpt nazwie ulicy[2] (1825[1]). Około dwieście lat później obiekt ten zamieniono na prowizoryczny szpital, jednak mimo tego w 1875 znacznie go rozbudowano według planów Cäsara Stenzela. W początkach XX wieku szpital ponownie poszerzono. Tym razem autorem projektu był Heinrich Grüder, który stworzył bogato zdobione, neogotyckie elewacje, całkowicie zatarte podczas powojennej odbudowy. W tym samym czasie powstał dom handlowy Deierling-Morgenstern, którego autorem był najpewniej Friedrich Pfannschmidt (1906)[3].
W kamienicy pod numerem jedenastym mieszkał społecznik, Celestyn Rydlewski, rozstrzelany przez Niemców w 1940. Na rogu Starego Rynku funkcjonował okazały dom handlowy Kajetana Ignatowicza, przed którym postawiono przed II wojną światową prawdopodobnie pierwszą w Poznaniu barierę odgradzającą chodnik od jezdni[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Marcin Libicki, Poznań – przewodnik, Piotr Libicki (ilustr.), Poznań: Wyd. „Gazeta Handlowa”, 1997, s. 269, ISBN 83-902028-4-0, OCLC 69302402.
- ↑ a b c Zbigniew Zakrzewski, Ulicami mojego Poznania. Część 2, Kwartet, Poznań, 2006, s. 123-124, ISBN 83-60069-25-5
- ↑ Poznań – przewodnik po zabytkach i historii, Janusz Pazder (oprac.), Jerzy Borwiński, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2003, s. 106, ISBN 83-87847-92-5, OCLC 830535344.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Zaleski, Nazwy ulic w Poznaniu, Magistrat Stołeczny Miasta Poznania, 1926
- Zbigniew Zakrzewski, Nazwy osobowe i historyczne ulic Poznania, Wydawnictwo Poznańskie, 1971
- Poznań plus 4 - plan miasta 1:20.000, wyd. Demart, Warszawa, 2006, ISBN 83-7427-282-1
