1 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
1 Pułk Artylerii Lekkiej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1942

Rozformowanie

1947

Nazwa wyróżniająca

Karpacki

Tradycje
Rodowód

Karpacki pułk artylerii

Dowódcy
Pierwszy

ppłk Stanisław Domiczek

Ostatni

ppłk Antoni Pajdo

Działania zbrojne
kampania włoska
Organizacja
Rodzaj wojsk

Artyleria

Podległość

3 Dywizja Strzelców Karpackich

1 Karpacki Pułk Artylerii Lekkiej (1 pal) – oddział artylerii lekkiej Polskich Sił Zbrojnych.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Pułk wchodził w skład 3 Dywizji Strzelców Karpackich. Zalążki stanowili przede wszystkim żołnierze reorganizującego się Karpackiego pułku artylerii z Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich.

Pułk przeszedł szkolenie w obozie szkoleniowym w Qizil Ribat. Od 13 października 1942 do 4 maja 1943 stacjonował w rejonie Khanaqin, a następnie Altun-Kopru. Po zakończeniu walk, na przełomie lipca i sierpnia 1945 wyznaczony został do pełnienia służby wartowniczej. Wszedł w skład Zgrupowania Brygadowego „Tobruk” Grupy „Straż” (Polish Guarg Group)[1].

Angielska haubicoarmata 25-funtowa

Organizacja i obsada personalna[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy pułku
  • ppłk Stanisław Domiczek[2]
  • ppłk Juliusz Możdżeń
  • p.o mjr Paweł Dąbski–Nehrlich[3]
  • ppłk Antoni Pajdo (od 15 IV 1945)[3]
Zastępcy dowódcy pułku
  • mjr Juliusz Możdżeń [4]
  • mjr Paweł Dąbski-Nehrlich[5]
  • mjr Zygmunt Branicki
  • p.o kpt.Józef Budryn[3]

Adiutant – kpt. Piotr Tarkowski[3]

Dowódcy I dywizjonu
  • kpt. Zygmunt Branicki[4]
  • kpt. Edward Pawlikowski[5]
  • kpt. Jakub Lubowiecki[3]
Dowódcy II dywizjonu
  • kpt. Teodor Dobrowolski[4]
  • kpt. Julian Pniewski[3]
Dowódcy III dywizjonu
  • kpt. Józef Burdyń[5][4]
  • kpt. Władysław Ugrynowicz[3]

Ponadto w pułku pełnił służbę por. Kazimierz Szydło.

Każdy dywizjon posiadał dwie baterie artylerii po 4 haubicoarmaty 25-funtowe

Pułk liczył (etatowo)[6]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Żak 2014 ↓, s. 137.
  2. Szczurowski 2001 ↓, s. 281.
  3. a b c d e f g Blum i in. 1990 ↓, s. XXII.
  4. a b c d Polak 2004 ↓, s. 119.
  5. a b c Młotek (red.) 1978 ↓, s. 813-820.
  6. Szczurowski 2001 ↓, s. 278.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Maciej Szczurowski: Artyleria Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w II wojnie światowej. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-918-X.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa– Książka – Ruch, 1981.
  • Józef Smoliński: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie : 1939–1945. Warszawa: "Egros", 1997. ISBN 83-86268-66-2.
  • Aleksander Blum, Maciej Przedrzymirski, Jerzy Wisz, Jan Paśnicki: Artyleria polska Bitwa o Bolonię 1945. Materiały do Księgi Pamiątkowej Artylerii Polskiej na Zachodzie 1940-1945. Londyn: Koło Oficerów Artylerii, 1990.
  • Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
  • Mieczysław Młotek (red.): 3 Dywizja Strzelców Karpackich 1942-1947. Londyn: Zarząd Główny Związku Karpatczyków, 1978.
  • Michał Polak, Grot - Zeszyty Historyczne nr 18/19 2004.„Obsada dowództw Armii Polskiej na Wschodzie według stanu na 1 stycznia 1943 r.”, Leszno: Wydawnictwo Instytutu im. gen. Stefana „Grota” Roweckiego w Lesznie, 2004, ISSN 1509-9792.