Instrukcja techniczna C-I
Instrukcja techniczna C-I – archiwalna instrukcja geodezyjna w Polsce, będąca częścią przepisów Pomiary szczegółów terenowych (dział "C" Powszechnych Przepisów o Pomiarach Kraju) i obowiązująca w latach 1968–1979[1], wprowadzona i zatwierdzona zarządzeniem nr 20[2] Prezesa Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii (GUGiK) z 11 lipca 1967 w sprawie wprowadzenia do stosowania instrukcji "Pomiary sytuacyjne". Instrukcja została opracowana w latach 1966–1967 w Biurze Techniki GUGiK. Wydanie pierwsze instrukcji miało miejsce w grudniu 1967 roku[1].
Instrukcja zawiera zbiór, jednolitych pod względem merytorycznym, technicznym i porządkowym, zasad dotyczących wykonywania bezpośrednich pomiarów sytuacyjnych, które służyły do sporządzania i aktualizowania mapy zasadniczej w skalach od 1:5000 do 1:1000, jak i również innych map inżynieryjno-gospodarczych w zakresie szczegółów sytuacyjnych ogólnego znaczenia[1].
Szczegółowe przepisy instrukcji określają m.in.[1]:
- pojęcie i przedmiot pomiarów sytuacyjnych
- normy dokładnościowe pomiarów
- związek pomiarów ze szczegółową geodezyjną osnową poziomą
- typowe metody i sposoby pomiarów
- zasady techniczno-porządkowe
Pomiary sytuacyjne określone niniejszą instrukcją definiowane są jako czynności mające na celu określenie na mapie położenia, kształtu i wielkości obrazu szczegółów terenowych stanowiących jej treść, natomiast przedmiotem szczegóły terenowe ogólnego znaczenia, m.in.[1]:
- granice (w tym jednostek terytorialnego podziału administracyjnego Państwa)
- użytki gruntowe
- budynki i ogrodzenia
- budowle energetyczne, przemysłowe i hydrotechniczne
- obiekty drogowe
- studnie oraz budowle i urządzenia ziemne
Zgodnie z instrukcją szczegóły terenowe były podzielone na trzy grupy ze względu na różne wymagania dokładnościowe (I, II, III), a tereny na cztery kategorie (A, B, C, D). Dokładność pomiaru (mp) zależała więc od grupy szczegółów oraz skali mapy i kategorii terenu (najbardziej dokładne były pomiary szczegółów I grupy w terenie kat. A i B dla skali 1:1000 – 0,10 m, najmniej dokładne pomiary szczegółów III grupy w terenie kat. D dla skali 1:5000 – 1 m)[1].
Ponadto instrukcja C-I określała wymagania dotyczące[1]:
- zakładania ciągów sytuacyjnych i wcięć szczegółowej osnowy poziomej
- zakładania linii pomiarowych
- pomiaru długości i kątów
dla celów wykonywanych pomiarów.
1 stycznia 1968, z dniem wejścia w życie zarządzenia wprowadzającego tę instrukcję do stosowania, straciło moc obowiązującą obwieszczenie Prezesa Głównego Urzędu Pomiarów Kraju z 17 listopada 1949 roku o wprowadzeniu instrukcji B-IV "Pomiary sytuacyjne"[3] oraz 3 zarządzenia ją zmieniające[4], a także wszelkie inne przepisy GUGiK w zakresie unormowanym nową instrukcją[1].
Instrukcję techniczną C-I zastąpiła w 1979 instrukcja techniczna G-4 ("Pomiary sytuacyjne i wysokościowe") oraz wytyczne techniczne do tej instrukcji[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Instrukcja techniczna C-I. Warszawa: GUGiK, 1967, s. 1-19.
- ↑ na podstawie dekretu z 13 czerwca 1956 o państwowej służbie geodezyjnej i kartograficznej. Dz.U. nr 25, poz. 115 oraz zarządzenia nr 68 Ministra Spraw Wewnętrznych z 15 kwietnia 1957 w sprawie uprawnień Prezesa GUGiK
- ↑ MP nr A-94, poz. 1132
- ↑ Dz.Urz. nr 4, poz. 21 z 11.08.1951; Dz.Urz. nr1-2, poz. 4 z 3.02.1958; Dz.Urz. 4, poz. 17 z 21.04.1965
- ↑ Instrukcja techniczna G-4. Warszawa: GUGiK, 1988.
